Það hefur lengi verið boðað að nafnorðið verð sé „ekki til“ í fleirtölu og því eigi ekki að tala um mörg verð, há verð, lág verð o.s.frv. Í dálknum „Móðurmálið“ í Degi 1993 segir: „Fram til þessa hefur það verið vond íslenska að tala um mörg verð. […]. Við getum talað um margs konar verð, breytilegt verð, ýmiss konar verð en ekki mörg verð.“ Í þættinum „Orðabókin“ í Morgunblaðinu 1996 sagði Jón Aðalsteinn Jónsson að verð væri „upphaflega eintöluorð“ og í annarri grein í blaðinu litlu síðar sagði hann að fleirtalan væri „vissulega […] ung í málinu.“ Í bókinni Íslenskt málfar amast Árni Böðvarsson einnig við fleirtölunni en segir: „Eðli þess er eintala, þótt formið banni ekki fleirtölumynd, enda kemur það fyrir þegar í fornu máli […].“

Fleirtöluna er m.a. að finna í Laxdælu: „þessi hross færð þú aldrei, þótt þú bjóðir við þrenn verð.“ Í Ólafs sögu helga segir: „ég skyldi margföldum verðum þjónustu yðra kaupa.“ Í Rómverja sögu segir: „Mun hann það og mörgum verðum kaupa.“ Í Biskupasögum Jóns Halldórssonar frá fyrri hluta 18. aldar segir: „hvað hann falaði af öðrum og fékk, borgaði hann jafnvel tvennum verðum.“ Í Tímanum 1857 segir: „í sumar munu þau flest hafa verið svo borguð, að meiri matvæli hefði mátt fá fyrir verðin jafnvel af innlendum matvælum.“ Í Ægi 1908 segir: „Hversu mjög framleiðsla félagsins skaraði fram úr allri norskri vöru samskonar að gæðum, sést á samanburði á verðunum.“ Í Morgni 1923 segir: „Káputau mörg verð og litir.“

Í DV 1986 skrifar Eiríkur Brynjólfsson um orð eins og flug og verð og segir: „Það er ekkert sem mælir á móti því að nota þessi orð í fleirtölu og segja mörg flug, mörg verð. Engu að síður er oft amast við fleirtölu þessara orða. Ástæðan er auðvitað sú að menn eru óvanir því.“ Í andsvari við áðurnefndum skrifum Jóns Aðalsteins Jónssonar sagði Jakob Björnsson í Morgunblaðinu 1996: „Ef svar þitt er að ástæðan sé sú, að fyrstnefndu þrjú orðin [bragð, verð, vín] hafi til þessa ekki tíðkast að hafa í fleirtölu, þá get ég ekki tekið það sem gilda ástæðu. Það jafngilti því í raun að málið geti aldrei tekið breytingum nema til hins verra og að skilyrðislaust eigi því að berjast gegn öllum breytingum á því. En einungis dauð tungumál taka engum breytingum.“

Eins og í mörgum orðum sem fremur hafa verið notuð í eintölu en fleirtölu er skýringarinnar á deilum um þetta að leita í merkingartilbrigðum orðsins verð. Það merkir annars vegar 'verðmæti, verðgildi, verðlag' og í þeirri merkingu er það aðeins notað í eintölu. En það merkir líka 'upphæð sem greiða þarf fyrir vöru og þjónustu, það sem eitthvað kostar' eins og segir í Íslenskri nútímamálsorðabók og í þeirri merkingu er eðlilegt að nota það í fleirtölu. Það er misskilningur að síðarnefnda merkingin sé nýjung – orðið hafði þessar mismunandi merkingar þegar í fornu máli eins og sjá má af því að í Ordbog over det norrøne prosasprog er það skýrt annars vegar 'værdi, pris, udbytte, ydelse' og hins vegar 'betaling, købesum, kompensation'.

Í Málfarsbankanum er fleirtölunni ekki hafnað með öllu þótt hún sé talin óæskileg: „Gott verð, lágt verð, hátt verð. Síður „góð verð“, „lág verð“, „há verð“, þó virðist ekki alltaf hægt að komast hjá því að nota verð í fleirtölu. Til að mynda í setningunni: öll verð eru án virðisaukaskatts.“ Afsökunartónninn í þessu er athyglisverður – „þó virðist ekki alltaf hægt að komast hjá því“. En hvers vegna í ósköpunum ætti að leitast við að komast hjá því? Eins og hér hefur komið fram hefur orðið alla tíð haft tvö merkingartilbrigði og fleirtala alltaf verið notuð af öðru þeirra. Eina ástæðan fyrir því að vilja „komast hjá“ henni er sú skoðun sem einhvern veginn hefur komist á flot að fleirtalan sé „röng“. En það er sem sé misskilningur.