Í gær var hér spurt um merkingu setningarinnar „enda útséð að Bandaríkin myndu beita neitunarvaldi“ sem kom fyrir í fréttum Ríkisútvarpsins í gærkvöldi. Málið snýst um orðið útséð sem lítur út eins og hvorugkyn lýsingarháttar þátíðar af sögninni útsjá sem að vísu er til en í annarri merkingu. Orðið er því greint sem lýsingarorð (sem aðeins kemur fyrir í hvorugkyni) bæði í Íslenskri orðabók og Íslenskri nútímamálsorðabók en í hvorugri er það skýrt sérstaklega heldur eingöngu í sambandinu það er útséð um að, sem skýrt er 'það eru engar líkur lengur á að' í þeirri síðarnefndu. Í Málfarsbankanum segir: „Setningin það er útséð um eitthvað merkir: eitthvað gerist ekki.“ En þessi merkingarskýring á augljóslega ekki við umrætt dæmi.

Málið er nefnilega flóknara en þetta. Elsta dæmi um útséð á tímarit.is er í Skírni 1832: „þókti nú útséð um það, að eigi mundi liðsvon framar frá Líthauen.“ Samhengið sýnir að merkingin er 'þótti nú orðið ljóst að ekki kæmi liðsauki frá Litháen'. Þarna er athyglisvert að neitunin eigi er í setningunni sem útséð tekur með sér, en miðað við skýringu orðabóka og Málfarsbankans er henni í raun ofaukið vegna þess að orðið útséð felur hana í sér. Fjölda hliðstæðra dæma með neitun má finna á 19. öld. Í Þjóðólfi 1868 segir t.d.: „Og fyrst að útséð er um, að Prófessorinn getur ekki orðið við þessari ósk Reykvíkinga.“ Í Fjallkonunni 1889 segir: „Sumum féll svo allr ketill í eld, að þeir töldu útséð um það, að ekkert gagn gæti orðið að þessu þingi.“

Hér hlýtur útséð að merkja 'orðið ljóst, komið í ljós' og sama máli gegnir um ýmis elstu dæmi um orðið án eftirfarandi neitunar. Í Skírni 1837 segir: „Þetta fréttaár hefir orðið ríkt af viðburðum í þjóðlífi Portúgísa, þó ekki sé ennþá útséð hvaða enda þeir fá.“ Í Þjóðólfi 1868 segir: „Þegar nú var útséð um, að allir væri komnir sem viðstaddir vildi vera.“ En einnig eru ýmis dæmi um að notkun útséð rími við lýsingu orðabókanna. Í Skírni 1842 segir: „sögðu og að útséð væri um allt prentfrelsi, ef jafningjar oftar leifði sér að dæma í prentfrelsis málum.“ Í Norðlingi 1877 segir: „Útséð þykir um að aðrir Norðurálfubúar bendlist við þennan ófrið, nema ef vera skyldi Serbar.“ Í Skuld 1879 segir: „Það er nú útséð um það, að hér komi sumar í ár.“

Eins og áður segir er neitun í raun innifalin í þeirri merkingu útséð sem orðabækur gefa, 'engar líkur lengur á að'. Setninguna það er útséð um að þetta takist má m.a. umorða sem það er vonlaust að þetta takist, það er óhugsandi að þetta takist, það er útilokað að þetta takist og í öllum þeim dæmum er einhvers konar neikvæða merkingu að finna í orðinu sem kemur í stað útséð – -laust, ó- og -lokað. En í útséð felur hvorugur orðhlutinn í sér neikvæða merkingu og þess vegna er ekkert undarlegt að margir málnotendur skynji ekki neitunina í merkingu orðsins og noti það fremur í hlutlausri merkingu – skilji það var útséð (um) að þetta tækist fremur sem 'það var komið í ljós að þetta tækist' en 'það var orðið útilokað að þetta tækist'.

Það verður því ekki betur séð en útséð (um) hafi haft tvær merkingar alveg frá upphafi, báðar mjög algengar – annars vegar þá sem orðabækur segja, 'engar líkur (lengur) á', og hins vegar 'orðið ljóst, komið í ljós'. Síðarnefnda merkingin á t.d. augljóslega við í þeim fjölmörgu dæmum þar sem spurnarsetning kemur á eftir, s.s. „Það er enn þá ekki útséð um, hvernig málinu lýkur milli Englendinga og Rússa“ í Austra 1885 og „Enn er ekki útséð um hvort tekist hefur að stöðva lekann endanlega“ í Fréttablaðinu 2010. Þar eð merkingarnar virðast álíka gamlar, eiga sér órofa sögu, og hafa báðar verið algengar allan tímann sé ég engar forsendur fyrir því að taka aðra fram yfir hina. Dæmið sem vísað var til í upphafi hlýtur því að teljast rétt.

Sagnir í boðhætti lúta tveimur setningafræðilegum takmörkunum sem greina þær frá sögnum í öðrum persónuháttum (framsöguhætti og viðtengingarhætti): Í fyrsta lagi standa þær jafnan fremst í setningu – við segjum farðu heim! og vertu rólegur! en ekki *þú far heim og *þú ver rólegur eða *strax farðu (/ far þú) heim og *nú vertu (/ ver þú) rólegur. Í öðru lagi standa boðháttarsagnir eingöngu í aðalsetningum, ekki í aukasetningum – við segjum gerðu svo vel að fá þér að borða en ekki *gerðu svo vel að fáðu þér að borða, og ég skipa þér að fara heim en ekki *ég skipa þér að farðu heim. Þetta gildir í nútímamáli en í fornu máli eru hins vegar dæmi um að boðháttarsögn sé ekki fremst í aðalsetningu, og að boðháttur sé hafður í aukasetningu.

En í seinni tíð er hins vegar orðið algengt að boðháttarsagnir séu notaðar í ákveðnum gerðum aukasetninga. Þetta eru dæmi eins og „Þannig að vertu bara ánægð með sjálfa þig“ í Orðlaus 2002, „Það sem ég vil segja við þig er að láttu þær ekki rugla þig í ríminu“ á Bland.is 2002, „Eins ráðið sem ég get gefið er að farðu með þær í hreinsun“ á Bland.is 2003, „Það er spennandi tími framundan þannig að njóttu þess sem koma skal“ í Orðlaus 2006, „Kona, líttu þér nær, þú sast í hrunstjórninni, en hafðir ekki heilindi til þess að segja af þér – svo að talaðu varlega“ í Morgunblaðinu 2012, „Þannig að farðu nú að skrifa niður sigrana“ í Fréttablaðinu 2017, „Þeir rukka fyrir bílinn og bensínið svo að notaðu hann“ á vef Ríkisútvarpsins 2018 – og mörg fleiri.

Í öllum þessum dæmum væri hægt að setja þú skalt + nafnhátt í staðinn fyrir boðháttarsögnina – þú skalt bara koma, þú skalt tala varlega, þú skalt nota hann o.s.frv. Aukasetningin sem inniheldur boðháttarsögnina er langoftast tengd við aðalsetninguna með aukatengingunum svo að og einkum þannig að þótt öðrum tengingum bregði fyrir. Á tímarit.is má sjá að dæmum um að þannig að þú skalt og einkum svo að þú skalt hefur fækkað mikið undanfarna áratugi og er líklegt að boðháttarsagnir hafi að einhverju leyti komið í staðinn. Einstöku eldri dæmi má einnig finna um boðhátt í aukasetningum tengdum með því að, t.d. „Því að líttu á!“ í Dagfara 1906, „Því að taktu eftir“ í Sunnudagsblaði Tímans 1964, og „Því að vertu viss“ í DV 1985.

En annars fer þessi setningagerð að sjást á prenti rétt fyrir aldamót – elsta dæmi sem ég fann var „Ég hræðist engan þannig að komdu bara“ í DV 1996 og dæmum á tímarit.is fór svo smátt og smátt fjölgandi upp úr aldamótum og einkum á síðasta áratug. Setningagerðina er þó enn sem komið er aðallega að finna í óformlegu málsniði – sennilega eru innan við hundrað dæmi um hana í öðrum textum Risamálheildarinnar en þeim sem koma af samfélagsmiðlum, en þar hefur hún verið mjög algeng síðan um aldamót. Það er sem sé greinilegt að þarna er ný setningagerð komin inn í málið og þótt henni fylgi óhefðbundin notkun boðháttar sé ég enga ástæðu til að amast við henni – þetta eru engin málspjöll.

Á síðu Facebookvinar lenti ég í umræðu um orðið þelhvítur sem er mjög sjaldgæft en kemur fyrir í Vefaranum mikla frá Kasmír eftir Halldór Laxness – „persóna úr goðsögn, sem hefði alið aldur sinn með þelhvítum skógardilkum“. Einhverjum fannst vera innri mótsögn í því orði þar eð þel merkti 'myrkur' eins og í orðinu næturþel. En það er misskilningur – orðið næturþel merkir vissulega 'næturtími' en þel vísar þar ekki til myrkurs. Sumum fannst hins vegar eðlilegt að þel tengdist hvítur gegnum ull sauðfjár sem skiptist í tog og þel sem er 'mjúk ull kinda undir grófari ull, toginu' – þel væri því mýksti og hvítasti hluti ullarinnar. En ull svartra og mórauðra sauðkinda skiptist líka í tog og þel þannig að því fer fjarri að þel sé alltaf hvítt.

Það er samt ekki nýtt að líta svo á að þel vísi til ullar í orðum eins og þelhvítur. Fyrir 60 árum skrifaði Hannes á horninu (Vilhjálmur S. Vilhjálmsson) í Alþýðublaðið um „þetta sífellda þelstagl í útvarpi og blöðum“ og virðist hafa verið í deilu við fréttamenn Ríkisútvarpsins um orðið þeldökkur: „En að kalla yður þelhvíta er í rauninni svo fávíslegt, óþarft og alrangt að engu tali tekur, því að ég ætla, að ekkert hvítt þel þekji húð yðar, sem réttlæti að þér séuð kallaðir þelhvítir menn. – Þá er hitt líka jafn fávíslegt, óþarft og alrangt að kalla svarta menn þeldökka, því að þeir eru örugglega ekkert loðnari um kroppinn en þér, og þá heldur ekkert dökkt þel, sem þekur húð þeirra, er réttlætir, að þeir séu kallaðir þeldökkir menn frekar en þér þelhvítir.“

Orðið þel kemur fyrir þegar í fornu máli í merkingunni 'grunnur, undirlag'. Í Adónías sögu frá 15. öld segir: „Umkringis á skildinum var ein spöng sterk með járn en þelið á skildinum var svart sem hrafn.“ Þarna er þelið eiginlega yfirborð skjaldarins sem er undirlag undir ýmiss konar skraut. Auk þess getur þel merkt 'hugarfar, hugur til e-s', einkum í samsetningum eins og vinarþel, bróðurþel, þelgóður, þelhlýr o.fl. en einnig sem sjálfstætt orð, eins og í „Þel getur breyst við atorð eitt“ í „Einræðum Starkaðar“ eftir Einar Benediktsson. Einnig er þel 'himna í kviðarholi og um ýmis lífæri'. Vel er hægt að sjá tengsl með þessum merkingum. Í ullinni er þel undirlag togsins, himnan er yfirborð eða viðmót, og hugarfarið er undirlag viðmóts.

En langalgengasta samsetningin með þel er þeldökkur. Það orð kemur fyrst fyrir í Alþingisbókum Íslands á 17. öld: „skarpleitur, þeldökkur“. Næst kemur orðið fyrir í Sunnanpóstinum 1838: „Balfúr var frídur, þeldøckur, vel vaxinn madur“, og síðan ekki fyrr en í Draupni 1892: „Maður nokkur roskinn, þeldökkur og brúnaþungur, grúfði yfir þeim.“ Framan af er ljóst að orðið merkir 'með dökka húð' en ekki 'svartur maður'. Það sést t.d. greinilega á dæmum eins og „Blaðamaðurinn snýr sér að Torvö, sem er þeldökkur af sólbruna“ í Alþýðublaðinu 1931, „Aftast í salnum sat mjög þeldökkur maður“ í Norðurljósinu 1932, og „Þú ert auðvitað nokkuð þeldökkur – en það getur stafað af sólbruna og vindi“ í Heimskringlu 1941.

Undir miðja 20. öld fjölgar dæmum um þeldökkur mjög – þá er farið að nota orðið í merkingunni 'svartur maður' sem verður fljótt aðalmerking orðsins og er enn. Sú er merkingin væntanlega í Speglinum 1949: „Joe Louis, hinn heimsfrægi, þeldökki hnefaleikameistari.“ Í Heima er bezt 1951 segir: „Ekki var hann samt Abbyssiníumaður, því hann var hvítur, en Abbyssiníumenn eru þeldökkir.“ Í Vísi 1952 segir „Í ýmsum borgum Suður-Afríku voru í gær haldnir fundir til þess að mótmæla setningu laga, sem skerða réttindi þeldökkra manna.“ Í Þjóðviljanum 1952 segir: „Um fjórir fimmtu hlutar Suður-Afríkubúa eru af þeldökkum kynþáttum en hvítir menn stjórna landinu einir og þrengja kosti hins þeldökka fólks í hvívetna.“

Í nútímamáli er þeldökkur nánast alltaf notað sem flokkun fremur en lýsing og þá sjaldan þelhvítur er notað gegnir sama máli um það. Í Þjóðviljanum 1956 segir: „Þeldökkir menn þar í borg hafa nú í rúmt ár krafizt réttar síns að mega ferðast í strætisvögnum bæjarins án þess að verða að lúta fyrir þelhvítum mönnum.“ Á seinni árum virðist Þorvaldur Gylfason vera sá eini sem hefur notað þelhvítur á prenti og þau þrjú dæmi sem eru um orðið í Risamálheildinni eru öll frá honum, t.d. í Morgunblaðinu 2000 þar sem hann talar um að „halda friðinn og vernda blökkumenn gegn þelhvítum þrælahöldurum frá lokum borgarastyrjaldarinnar 1865.“ Þótt þelhvítur hafi ekki breiðst út eða komist í orðabækur er þetta eðlilegt orð í þessari merkingu.

Ég sé stundum gerðar athugasemdir við orðið móment sem hefur töluvert verið notað í málinu undanfarið. Orðið fór að stinga sér niður í blöðum og tímaritum upp úr 1970 en dæmum fjölgaði verulega eftir 1990 og einkum á þessari öld. Á tímarit.is eru um 840 dæmi um orðið, þar af um 730 frá þessari öld. Í Risamálheildinni eru dæmin hátt í tíu þúsund, þar af rúm átta þúsund af samfélagsmiðlum. Orðið er kannski ekki sérlega íslenskulegt en nokkur hliðstæð tökuorð eru þó til í málinu – algengast er sement en önnur eru t.d. sakrament og testament sem þó eru algengari í myndunum sakramenti og testamenti, en einnig pergament, element og komment – það síðastnefnda merkt „óformlegt“ bæði í Íslenskri orðabók og Íslenskri nútímamálsorðabók.

Oft er sagt að móment sé með öllu óþarft orð og í stað þess eigi að nota íslensku orðin andartak eða augnablik. Fyrrnefnda orðið merkti reyndar til skamms tíma 'andardráttur' en það síðarnefnda hefur oft verið litið hornauga vegna dansks uppruna síns. Jón Aðalsteinn Jónsson segir í Morgunblaðinu 1990: „Elzta dæmi no. augnablik í OH er frá um 1600. Er það úr guðsorðariti, prentuðu á Hólum: „er þad ecke nema so sem eitt Augnablik ad reikna“, eins og þar stendur stafrétt. Það er Guðbrandur biskup, sem þýðir svo. Þá kemst sr. Hallgrímur þannig að orði í Passíusálmum sínum: „fæst sízt með fögru gjaldi / frestur um augnablik“. Mörg önnur dæmi er unnt að tilgreina allt fram á okkar dag og oftast um stutt tímamark.“

Í upptalningu á „röngum málvenjum“ í Samtíðinni 1943 segir Björn Sigfússon: „Augnablik er úr dönsku, Öjeblik, en heitir á íslenzku augabragð.“ En viðhorfin til orðsins augnablik hafa mildast með árunum. Í öðrum pistli frá 1990 sagði Jón Aðalsteinn Jónsson: „Augnablik merkir […] andartak, örstutta stund. Það er sú merking, sem mun almennust í mæltu máli og margir hafa horn í síðu, þar sem hún er tökumerking úr dönsku, og álíta því, að no. andartak sé vandaðra mál og fari oftast betur í íslenzku en no. augnablik. Þessu orði hefur samt skolað upp á strönd Islands fyrir mörgum öldum og verður tæplega sent á haf út úr þessu.“ Og í  Málfarsbankanum er gengið alla leið og sagt: „Augnablik og andartak eru jafngild orð.“

En aftur að orðinu móment. Það er flettiorð í Íslenskri nútímamálsorðabók, sagt „óformlegt“ og skýrt 'mjög stutt stund, augnablik, andartak', en þetta er ekki fullnægjandi skýring. Orðið merkir oft 'hápunktur, blómatími' eða jafnvel 'tækifæri' eða eitthvað í þá átt, eins og t.d. í „Samt eigum við nú okkar móment í glápi, bæði í tölvu og sjónvarpi“ í Morgunblaðinu 2015, „Það er samt ekki alveg þannig að ég hafi ekki átt mín móment sem íþróttahetja á mínum yngri árum“ á mbl.is 2019, „Við klúðruðum mörgum færum og KR áttu sín móment“ í Vísi 2020, og „Að mínu mati var eitt lið á vellinum, þeir áttu sitt móment í 20 mínútur“ á fótbolti.net 2013. Í síðasta dæminu er vitaskuld greinilegt að merkingin er ekki 'mjög stutt stund'.

Orðin andartak og augnablik eru bæði skýrð 'örstutt stund' og auk þess hvort með öðru í Íslenskri nútímamálsorðabók en í skýringuna vantar að orðin geta annars vegar vísað til tímapunkts og hins vegar verið tímamæling. Í þetta gerðist á sama andartaki / augnabliki er um tímapunkt að ræða en í bíddu andartak / augnablik, ég verð til eftir andartak / augnablik og þau komu eftir fáein andartök / augnablik er um tímamælingu að ræða. Enska orðið moment hefur báðar merkingarnar en ég held að í íslensku hafi tökuorðið móment aðeins þá fyrrnefndu – það er tæpast hægt að segja *bíddu (eitt) móment, *ég verð til eftir móment eða *þau komu eftir fáein móment. Þarna greinir móment sig skýrt frá bæði andartak og augnablik.

Þegar metið er hvort erlent tökuorð eigi erindi inn í íslensku skiptir máli hvort það hefur sömu merkingu og eitthvert orð sem fyrir er í málinu. Ef móment getur merkt annað en andartak og augnablik eru það því rök fyrir því að nota orðið í íslensku. Ég held reyndar að í a.m.k. sumum dæmum um móment hér að framan væri einnig hægt að nota orðið augnablik sem bendir þá til þess að orðabókaskýring þess, 'örstutt stund, andartak' þarfnist líka endurskoðunar að því leyti. Aftur á móti fyndist mér orðið andartak óeðlilegt eða ónothæft í þessum dæmum. Hvað sem því líður sýnist mér ljóst að orðið móment sé komið inn í málið og verði „tæplega sent á haf út úr þessu“ þrátt fyrir erlendan uppruna – ekki frekar en augnablik á sínum tíma.

Í Málvöndunarþættinum var vakin athygli á því að orðalagið „Verð á fargjöldum“ hefði komið fyrir í fréttum Ríkisútvarpsins í dag. Þótt það væri ekki sagt berum orðum má gera því skóna að málshefjanda hafi þótt þetta orðalag óeðlilegt, og er ekki einn um það – þetta er algengt umkvörtunarefni í málfarsumræðu. Í kverinu Gætum tungunnar frá 1984 segir: „Sagt var: Fargjaldið kostar sjö þúsund. Rétt væri: Farið kostar sjö þúsund krónur. Eða: Fargjaldið er sjö þúsund krónur.“ Í sama kveri segir einnig: „Sagt var: Fargjöld eru mismunandi dýr. Rétt væri: Fargjöld eru mismunandi há. Eða: Far er misjafnlega dýrt.“ Málfarsbankinn er ekki eins afdráttarlaus en segir: „Betra er að tala um há eða lág (far)gjöld en „dýr eða ódýr (far)gjöld“.“

Gísli Jónsson skýrði þetta svo í þætti sínum í Morgunblaðinu 1982: „Er hægt að selja eða kaupa fargjöld? […] Ég svara þessu neitandi. Við kaupum ekki fargjald. Við kaupum far eða farmiða og gjöldum svo og svo mikið fyrir. Það gjald er fargjald, sem við þannig látum af hendi rakna, en við seljum það hvorki né kaupum.“ Þetta má auðvitað til sanns vegar færa, og rímar við skýringu orðsins fargjald í Íslenskri nútímamálsorðabók: 'verð sem farþegi greiðir fyrir far (og flutning á farangri sínum)'. Það er samt athyglisvert að í áðurnefndum þætti birti Gísli – athugasemdalaust – texta frá Íslenskri málstöð þar sem segir „eiga kost á ódýrara fargjaldi en hinn almenni farþegi“ og að „farþegi geti fengið ódýrara fargjald með vissum skilyrðum“.

Á tímarit.is eru um 50 dæmi um selja fargjald, elst í Lögréttu 1914: „því eru þeir neyddir til að selja fargjald tvöfalt eða jafnvel fjórfalt hærri“; hátt í 40 dæmi um kaupa fargjald, elst í Heimskringlu 1941: „hann fékk mér fé til að kaupa fargjald fyrir til Argentínu“; um 120 dæmi um verð á fargjöldum, elst í Lögbergi 1941: „sama verð á fargjöldum og átti sér stað fyrir stríðið“; um 170 dæmi um fargjald kostar, elst í Heimskringlu 1886: „Fargjald hjeðan frá bænum […] kostar 75 cents“; rúm 150 dæmi um dýrt fargjald, elst í Fréttum frá Íslandi 1877: „Fargjald og fararbeini hefur og þótt óþarflega dýr“; hátt í 1400 dæmi um ódýrt fargjald, elst í Lögbergi 1897: „Sýningarstjórnin hefur samið […] um frámunalega ódýrt fargjald hingað“.

Skýringin á þessu orðalagi er ósköp einföld – orðið fargjald hefur bætt við sig merkingu og merkir það sama og orðið far, þ.e. 'flutningur', til viðbótar merkingunni sem gefin er í Íslenskri nútímamálsorðabók. Eins og oft hefur verið skrifað um hér gerist það iðulega að merking samsettra orða breytist með tímanum og verður „órökrétt“ – hættir að vera summa eða fall af merkingu samsetningarliðanna. Elsta dæmi um orðið fargjald er frá 1873 þannig að orðið hefur getað haft merkinguna 'flutningur' næstum því frá upphafi – elsta dæmið frá 1877 eins og nefnt er hér að framan. Það er því rétt mál og í fullu samræmi við málhefð að tala um að kaupa og selja fargjöld, verð á fargjöldum, að fargjöld kosti svo og svo mikið, eða dýr og ódýr fargjöld.

Í gær heyrði ég setninguna „Það var beðið mig að vaska upp“ í viðtalsþætti í Ríkisútvarpinu. Þetta er hin svokallaða „nýja þolmynd“ sem Sigríður Sigurjónsdóttir og Joan Maling greindu fyrstar ítarlega kringum aldamótin. Síðan hefur mikið og oft verið fjallað um þessa setningagerð, bæði fræðilega og í almennri málfarsumræðu, og ég hef áður skrifað um hana hér. Elstu þekktu dæmi um hana eru meira en 80 ára gömul en hún hefur einkum breiðst út á síðustu þremur áratugum eða svo. Augljóst er að börn tileinka sér þessa setningagerð á máltökuskeiði og rannsóknir benda til að þegar börnin fullorðnast dragi úr notkun a.m.k. sumra þeirra á henni og sum leggi hana jafnvel alveg af, en hún virðist haldast að einhverju leyti í máli margra.

Nýja þolmyndin – sem reyndar eru skiptar skoðanir um hvort sé þolmynd eða ekki – er mörgum þyrnir í augum, enda talsvert ólík hefðbundinni þolmynd. Germynd áðurnefndrar setningar er (einhver ónefndur) bað mig að vaska upp, og í hefðbundinni þolmynd er hjálparsögnin vera sett inn í setninguna, aðalsögnin biðja sett í lýsingarhátt þátíðar, beðin(n), og þolandinn, mig, tekinn úr andlagssæti næst á eftir sögninni og færður í dæmigert frumlagssæti fremst í setningunni. Við það fá þolfallsandlög jafnframt dæmigert fall frumlagsins, nefnifall – útkoman verður ég var beðin(n) að vaska upp. Þágufallsandlög halda aftur á móti falli sínu þótt þau færist í frumlagssæti – germyndin (einhver ónefndur) bjargaði mér verður mér var bjargað í þolmynd.

Í nýju þolmyndinni fær þolandinn aftur á móti að vera kyrr í andlagssætinu á eftir sögninni og heldur falli sínu. Í stað þolandans er frumlagssætið í upphafi setningarinnar fyllt með merkingarsnauðu það, en einnig er hægt að hafa atviksorð eða forsetningarlið fremst í setningunni, t.d. áðan var beðið mig að vaska upp eða í morgun var beðið mig að vaska upp. Þótt ég sé ekki alinn upp við nýju þolmyndina og hún sé ekki mitt mál hef ég heyrt hana svo oft og lesið svo mikið um hana að ég er löngu hættur að kippa mér upp við hana og farinn að fá dálitla tilfinningu fyrir henni, finnst mér. Og ég áttaði mig á því í gær að mér fannst setningin það var beðið mig að vaska upp fullkomlega eðlileg í því samhengi sem hún var sögð.

En ekki bara það: Mér fannst hún eiga betur við þarna en hin hefðbundna þolmynd, ég var beðinn að vaska upp. Ég held að ástæðan sé sú að með því að þolandinn sé kyrr í sínu sæti á eftir sögninni komi meiri áhersla á þolandahlutverk andlagsins en ef það færðist í frumlagssætið (og fengi þar nefnifall ef um þolfallsandlag er að ræða). Frumlagssætið er hið dæmigerða sæti gerandans og nefnifall hið dæmigerða fall gerandans, og ég held að með því að þolandanum séu gefin þessi tvö dæmigerðu einkenni gerandans breytist viðhorf okkar til hans – við skynjum hann ekki sem eins mikinn þolanda, eða fórnarlamb, og ef hann er í germyndarstöðu sinni. En ef hann fær að vera kyrr á eftir sögninni heldur hann þolandahlutverkinu úr germyndinni alveg.

Í ljósi þessa er eðlilegt að nýja þolmyndin komi upp og sé algeng í máli barna. Börn upplifa sig örugglega oft sem þolendur sem hafi litla stjórn á eigin lífi – það er alltaf verið að ráðskast eitthvað með þau. Dæmigerðar setningar eins og það var látið mig fara að sofa, það var beðið mig að fara, það var barið mig, það var skilið mig útundan, það var hrint mér, það var sagt mér að þegja o.s.frv. lýsa þessu áhrifa- og varnarleysi miklu betur en ég var látin(n) fara að sofa, ég var beðin(n) að fara, ég var barin(n), ég var skilin(n) útundan, mér var hrint, mér var sagt að þegja o.s.frv. Þessi börn halda síðan áfram að nota nýju þolmyndina við svipaðar aðstæður þegar þau fullorðnast – en sjaldnar, því að þá hafa þau meiri stjórn á eigin lífi.

Á Bland.is rakst ég á mjög áhugaverða setningu: „Ég gerði það þannig við minn pjakk að hann var látinn í rúmið sitt og svo var látið hann grenja í 5 mín fyrst.“ Þarna er fyrst hefðbundin þolmynd, hann var látinn í rúmið, og svo ný þolmynd með sömu sögn, svo var látið hann grenja. Seinna dæmið sýnir þolanda- og fórnarlambshlutverkið vel og það hefði hljómað mun óeðlilegar að víxla þessu og segja það var látið hann í rúmið og svo var hann látinn grenja. Ég áttaði mig meira að segja á því að ég nota nýju þolmyndina stundum svona sjálfur. Ef mér finnst vera ráðskast með mig segi ég stundum það var látið mig ryksuga eða eitthvað slíkt – vissulega í gríni, en mér finnst ég miklu meira fórnarlamb svona en ef ég segði ég var látinn ryksuga.

Ég hef borið þessa tilfinningu undir fleira fullorðið fólk, sem ekki er heldur alið upp við nýju þolmyndina, og sumt af því kannast við hana líka þannig að ég held að þetta sé ekki ímyndun í mér. En ef þetta er rétt þýðir það að nýja þolmyndin gegnir eilítið öðru merkingarlegu hlutverki en hin hefðbundna þolmynd og þess vegna er engin ástæða til að ætla annað en báðar setningagerðirnar geti lifað hlið við hlið um langa framtíð. Ég veit að mörgum finnst nýja þolmyndin ljót en hún er hluti af máli yngri kynslóðanna og ekkert á förum. Í stað þess að ergja sig yfir henni ættum við að bjóða hana velkomna og fagna því að þarna er komin inn í íslenskuna ný setningagerð sem gegnir ákveðnu hlutverki og auðgar því málið en spillir því ekki.

Í Málvöndunarþættinum var nýlega vakin athygli á skjali á heimasíðu banka nokkurs þar sem orðið skilríki er notað í eintölu – „skannað skilríki sitt“ og „afrit af […] vottuðu skilríki“. Vissulega er orðið skilríki eingöngu gefið upp sem fleirtöluorð bæði í Íslenskri orðabók og Íslenskri nútímamálsorðabók, og engin eintala gefin af því í Beygingarlýsingu íslensks nútímamáls. En í fornu máli var orðið ekki síður haft í eintölu en fleirtölu, í merkingunni „Bevislighed som nogen har at fremføre til Godtgjørelse af sin Paastand, til Hævdelse af sin Ret“  eða 'vitnisburður sem maður færir fram til að staðfesta orð sín, til að krefjast réttar síns' eins og segir í Ordbog over det gamle norske Sprog eftir Johan Fritzner.

Þannig segir t.d. í Guðmundar sögu biskups: „Þessir nefndarmenn skulu dæma í lögréttu öll þau mál, er þangat bjóðast, með prófuðu skilríki, ok ei verða samin í héraði.“ Mörg eldri dæmi um orðið í Ritmálssafni Árnastofnunar eru í eintölu, en vissulega er orðið oft notað í dálítið annarri merkingu en þeirri sem það hefur í nútímamáli, 'skírteini (vegabréf e.þ.h.) til að sanna hver viðkomandi einstaklingur er'. Í Íslensk-danskri orðabók frá 1920-1924 er orðið sagt merkja 'Bevis, Bevismiddel, Bevislighed; Dokument'. Þar er „sönnunargagn“ sett í sviga og sú merking á t.d. við í Þjóðólfi 1886: „það er blóðugt að sjá lönd eða hlunnindi hafa gengið undan jörð sinni af þeirri ástæðu einni, að skilríkið kemur einum deginum of seint.“

Þetta er þó vitanlega náskylt, og nútímamerkingin kemur t.d. fram í Vísi 1916: „Þér verðið fyrst að sjá skilríki mitt“, og enn skýrar í Vísi 1945: „Hann hélt á skilríki, sem sannaði hver hann var, en skilríkið var sérstakt spjald, með mynd hlutaðeiganda, nauðsynlegum áritunum og stimplum o. s. frv..“ Allmörg dæmi má finna um eintöluna í þessari merkingu, t.d. „Þetta skilríki fæst fyrir lítinn pening, er handhægt í meðförum og fer vel í vasa“ í Alþýðublaðinu 1959, „Hann afhenti honum skilríki sitt“ í Vísi 1959, „þá getur verslunarstjóri eða staðgengill hans gefið út inneignarnótu á nafn viðskiptavinarins gegn framvísun skilríkis með mynd“ í Neytendablaðinu 1992, „Ljósmyndin á skilríkinu þarf að vera skýr“ í Morgunblaðinu 2014, o.s.frv.

Við eigum flest margs konar skilríki – ökuskírteini, vegabréf o.fl., og því er ekkert skrítið að fólki finnist eðlilegt að hafa orðið í eintölu þegar það vísar til einnar tegundar skilríkja. Það ýtir svo undir þetta að eintölu- og fleirtölumyndir orðsins falla saman í nefnifalli og þolfalli. Á seinustu árum hefur notkun eintölunnar stóraukist – í Risamálheildinni er a.m.k. á annað þúsund dæma um hana, en vegna áðurnefnds samfalls er oft útilokað að sjá um hvora töluna er að ræða. Eintalan er m.a.s. komin inn í lög – í Lögum um fjármálafyrirtæki er talað um „Glatað skilríki“. Eintalan er fullkomlega eðlileg og rökrétt og á sér langa hefð í málinu og ég legg til að skilríki verði notað – og viðurkennt – í eintölu og fleirtölu eftir því sem við á, rétt eins og skírteini.

Nýlega sá ég sambandið grunur leikur á um að notað í Heimildinni: „Laxeldisfyrirtækið Arnarlax telur sig ekki þurfa að tilkynna Matvælastofnun (MAST) um öll göt sem finnast á sjókvíum fyrirtækisins nema þegar grunur leikur á um að fiskur hafi sloppið út um þau.“ Ég hef svo sem séð þetta áður en er samt vanur orðalaginu grunur leikur á að, án um, eins og t.d. á vef Ríkisútvarpsins nýlega: „Grunur leikur á að strokulaxar sem sloppið hafa úr kvíum séu að synda upp ár á Vestfjörðum og Norðvesturlandi.“ Í Íslenskri orðabók er sambandið grunur leikur á einhverju gefið upp í merkingunni ‚menn grunar e-ð‘, og í Íslenskri nútímamálsorðabók er sambandið grunur leikur á að gefið upp, en hvorug bókin hefur grunur leikur á um að.

Ég stóð í þeirri meiningu að grunur leikur á um að væri nýlegt samband, líklega blöndun milli grunur leikur á að og grunur er um að. En þegar ég fór að skoða þetta reyndist sambandið alls ekki nýtt. Elsta dæmi sem ég fann um það er í Tíðindum um stjórnarmálefni Íslands 1870: „grunur lék á um, að séra Hjálmar sálugi Guðmundsson hefði farið ólöglega með skóga prestssetursins Hallormstaðar.“ Annað dæmi er í Fjallkonunni 1899: „Í 9. gr. er fyrirskipað að engan, sem grunur leikur á um, að hafi næman sjúkdóm, megi bólusetja eða endurbólusetja öðruvísi enn með bóluefni úr pípum.“ Í Templar 1913 segir: „Það mætti reyna að tala við þá menn sem grunur leikur á um að áfengi selji ólöglega og reyna að fá þá til að hætta því.“

Alls eru rúm fjögur hundruð dæmi um grunur leikur á um að á tímarit.is, en hátt á ellefta þúsund um grunur leikur á að og tæp ellefu hundruð um grunur er um að. Í Risamálheildinni eru tæp þúsund dæmi um grunur leikur á um að en tæp þrettán þúsund um grunur leikur á að en rúm 2300 um grunur er um að. Það er því enginn vafi á að grunur leikur á að, án um, er aðalmynd sambandsins en myndin grunur leikur á um að hefur greinilega verið að sækja í sig veðrið á þessari öld. Þótt sú mynd sambandsins hafi ekki komist í orðabækur er hún bæði svo gömul og svo algeng að ekki er hægt að líta fram hjá henni og engin ástæða til að amast við henni. Mér finnst sjálfsagt að líta svo á að bæði þessi sambönd séu rétt og eðlileg íslenska.

Annað svipað samband er vafi leikur á (að) og vafi leikur á um (að). Hér gildir það sama, að samböndin með um eru ekki í orðabókum. Þau eru þó gömul – „Nokkur vafi leikur á um kjörgengi Sigurðar búfræðings“ segir í Þjóðólfi 1900 en elsta dæmi án um er litlu eldra: „þjóðin lýsti vilja sínum svo skýrt á fundinum, að enginn vafi leikur á því“ segir í Þjóðviljanum 1889. Elsta dæmi með á að er „Enginn vafi leikur á, að sá herra verði úr flokki demokrata“ í Lögbergi 1897, en elsta dæmi með á um að er „Útsölumönnum er skylt að heimta skilríki af kaupanda, ef vafi leikur á um, að honum megi afhenda áfengi“ í Íslendingi 1938. Samböndin með um eru 10-20 sinnum sjaldgæfari en hin, en engin ástæða er samt til annars en telja þau góð og gild.

Í morgun var hér vakin athygli á því að í fréttum Ríkisútvarpsins hefði verið notað orðalagið skall á um verkfall flugumferðarstjóra – í fréttum klukkan átta var sagt „Verkfall flugumferðarstjóra skall á nú klukkan fjögur í nótt“. Í fréttum klukkan níu var hins vegar sagt „Verkfall flugumferðarstjóra sem hófst klukkan fjögur í nótt stendur enn.“ Málshefjandi sagðist „vanari því að stórhríð skelli á!“ og það væri „stórpólitískt hvernig tungumálið er notað“. Þarna er væntanlega átt við að orðalagið sé ekki hlutlaust, en í umræðum var bent á að það væri löng hefð fyrir því að tala um að verkfall skelli á, og það hefði t.d. iðulega verið notað í Þjóðviljanum sáluga sem gera má ráð fyrir að hafi oftast fremur verið hlynntur verkföllum en andvígur.

Í Íslensk-danskri orðabók 1920-1924 er sambandið skella á skýrt 'om n-t, der paakommer pludseligt, is. om Vejret', þ.e. 'um eitthvað sem gerist skyndilega, einkum um veðrið' og í Íslenskri orðabók er það skýrt 'e-ð dynur skyndilega yfir' og tekin dæmin „bylurinn skall skyndilega á“ og „á miðnætti skellur verkfallið á“. Sambandið hefur alla tíð verið mjög algengt – um 60 þúsund dæmi eru um það á tímarit.is og um 38 þúsund dæmi í Risamálheildinni. Óeiginleg merking þess er gömul – elsta dæmi sem ég finn um hana er í Skírni 1855: „nú mundi þess ekki langt að bíða, að óveður umbyltinganna skylli á.“ Elsta dæmi um verkfall í þessu sambandi er í Morgunblaðinu 1919: „En um sömu mundir var verkfallið skollið á.“

Það sem skellur á er langoftast veður – bylur, hríð, stormur, rok, rigning, úrhelli, frosthörkur, óveður o.s.frv. Ýmis önnur náttúrufyrirbæri skella einnig á – þruma, skriða, snjóflóð, vatnsflóð, jarðskjálfti, og einnig myrkur og nótt. Við þetta bætast hörmungar af ýmsu tagi, ýmist af manna völdum eða náttúrunnar – vandræði, átök, stríð, styrjöld, ófriður, hungursneyð, og í seinni tíð bankahrun, fjármálakreppa, covid, samkomubann o.fl. Það er sameiginlegt öllum þessum dæmum að það sem skellur á er óvelkomið og óæskilegt og því mjög neikvætt. Aðeins sárafá dæmi eru um annað, eins og „áður en keppni skellur á í deildunum“ í Morgunblaðinu 2017 og „Hann segir að fundað hafi verið um málið áður en EM skall á“ í Fréttablaðinu 2020.

En svo er það verkfall. Á tímarit.is eru um 1950 dæmi um verkfall með skella á – til samanburðar eru um 2050 dæmi um verkfall með hefjast. Hátt í 800 dæmi eru svo um verkfall með skella á í Risamálheildinni. Sérstaða verkfalla felst í því að viðhorf fólks til þeirra getur verið misjafnt. Þau skapa vissulega vandræði, og eiga að gera það, og eru að því leyti óvelkomin og óæskileg í augum margra eins og þau náttúrufyrirbæri og hörmungar sem nefnd voru að framan – en jafnframt eru þau mikilvæg baráttutæki launafólks og jákvæð að því leyti. En vegna þess hvernig skella á er notað að öðru leyti má halda því fram að í notkun þess um verkföll felist dulin en líklega oftast ómeðvituð afstaða – sambandið hefur augljóslega á sér blæ neikvæðni.

Það þýðir auðvitað ekki að fólk sem talar um að verkfall skelli á sé þar með að lýsa andstöðu sinni við verkfallið. Þannig hefur það a.m.k. örugglega sjaldnast verið þegar þetta samband var notað í Þjóðviljanum áður fyrr. Þetta er fast orðasamband, rótgróið í málinu, sem við grípum til umhugsunarlaust. Það breytir því ekki að tenging þess við óæskileg fyrirbæri og atburði getur haft ómeðvituð áhrif á viðhorf okkar til verkfalla. Ég er samt alls ekki að hvetja til þess að við forðumst þetta samband – því fer fjarri. En þetta er hins vegar gott dæmi um mikilvægi þess fyrir okkur, bæði sem sendendur og viðtakendur, að við gerum okkur grein fyrir þeim duldu og ómeðvituðu skilaboðum sem felast oft í orðanotkun sem í fljótu bragði virðist hlutlaus.

Út frá umræðu um ChatGPT fór ég að velta fyrir mér hvernig við förum með ýmis heiti sem eru skammstöfuð eða stytt, bæði þau sem koma af íslenskum orðum og þau sem eru fengin erlendis frá. Oft eru heitin stöfuð, t.d. ká-err (KR, Knattspyrnufélag Reykjavíkur), bé-ess-err-bé (BSRB, Bandalag starfsmanna ríkis og bæja), emm-ess (MS, Mjólkursamsalan eða Menntaskólinn við Sund), ess-eff-ess (SFS, Samtök fyrirtækja í sjávarútvegi), ká-eff-sé (KFC, Kentucky Fried Chicken) o.s.frv. Þessar skammstafanir innihalda engin sérhljóð og eru því óframberanlegar sem orð – eff-ess-u (FSu, Fjölbrautaskóli Suðurlands) inniheldur að vísu sérhljóð en fs í upphaf orðs samræmist ekki hljóðskipunarreglum og er því líka óframberanlegt.

En skammstafanir sem hafa að geyma sérhljóð og falla að hljóðskipunarreglum íslensku eru stundum bornar fram sem orð, t.d. KRON (Kaupfélag Reykjavíkur og nágrennis), SÍS (Samband íslenskra samvinnufélaga), BYKO (Byggingarvöruverslun Kópavogs), VÍS (Vátryggingafélag Íslands), SPRON (Sparisjóður Reykjavíkur og nágrennis) o.fl. Þetta er þó ekki algilt. Ég held t.d. að SA (Samtök atvinnulífsins) sé yfirleitt borið fram ess-a, ekki sa, ASÍ (Alþýðusamband Íslands) er borið fram a-ess-í, ekki así, UMFÍ (Ungmennafélag Íslands) er borið fram u-emm-eff-í, ekki umfí, FÁ (Fjölbrautaskólinn við Ármúla) er borið fram eff-á, ekki fá, o.fl. Stundum er þessu blandað saman – FMOS (Framhaldsskólinn í Mosfellsbæ) er borið fram eff-mos.

En jafnvel þær skammstafanir og styttingar sem eru bornar fram sem orð haga sér yfirleitt öðruvísi en venjuleg orð – þær fallbeygjast nefnilega sjaldan eða aldrei. Það var aldrei talað um *kaupfélagsstjóra KRONS eða *sparisjóðsstjóra SPRONS, og aldrei sagt *ég keypti þetta í KRONI eða *ég fékk lán hjá SPRONI. Oft er reynt að forðast aðstæður þar sem þarf að vísa til kyns skammstafananna, en ef nauðsynlegt er að gefa þeim eitthvert kyn fer það líklega oftast eftir aðalorði sambandsins sem skammstöfunin vísar til. Þótt KRON og SPRON virðist hliðstæð orð held ég að við myndum segja KRON er farið á hausinn (af því að aðalorðið er kaupfélag) en aftur á móti SPRON er farinn á hausinn (af því að aðalorðið er sparisjóður).

Einnig má nefna erlendar skammstafanir sem við vitum ekki endilega – eða hugsum ekki út í –  að eru skammstafanir, eins og IKEA (Ingvar Kamprad Elmtaryd Agunnaryd), og styttingar sem gætu eins verið sjálfstæð orð, s.s. Eimskip (Eimskipafélag Íslands), Brunabót (Brunabótafélag Íslands), Eymundsson (Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar) o.fl. Þessar styttingar beygjast ekki heldur, eða a.m.k. minna en venjuleg orð. Eimskip er oft endingarlaust í eignarfalli þótt það fái oft endingu eignarfalls eintölu eða fleirtölu, Eimskips eða Eimskipa, og þótt skip eitt og sér sé alltaf skipi í þágufalli er langoftast sagt hjá Eimskip. Einnig er alltaf sagt hjá Eymundsson en ekki *Eymundssyni í þágufalli og bókabúð Eymundsson en ekki *Eymundssonar í eignarfalli.