Ég rakst á fyrirsögnina „Óttar lögmaður keypti lúxusíbúð með himinhárri lofthæð“ á mbl.is. Ég er vanur að tala um mikla lofthæð fremur en háa en við snögga leit fann ég töluvert af dæmum um háa lofthæð á tímarit.is, það elsta í Tímanum 1931: „Síðar munu hafa borizt tilmæli í einhverri mynd frá því firma, sem smíðar tækin, um hærri lofthæð í vélasalnum.“ Örfá dæmi eru frá næstu áratugum en undir aldamótin varð þetta orðalag algengt, einkum í fasteignaauglýsingum – og stundum er einnig talað um lága lofthæð þótt það sé miklu sjaldgæfara. Samt sem áður er og hefur alltaf verið margfalt algengara að tala um mikla og litla lofthæð. En er eitthvað óeðlilegt við að tala um háa og lága lofthæð frekar en mikla og litla?

Í þessu sambandi má minna á umræðu um lýsingarorð með nafnorðinu gæði. Mörgum finnst óeðlilegt að tala um góð eða léleg gæði þar eð gæði sé komið af lýsingarorðinu góður og merkingin 'góður' því innifalin í nafnorðinu. Á sama hátt væri hægt að halda því fram að óeðlilegt sé að tala um háa eða lága lofthæð þar sem hæð er komið af lýsingarorðinu hár og merkingin 'hár' því innifalin í lofthæð. En þetta er samt ekki alveg svona einfalt. Við hikum nefnilega ekkert við að tala um háa og lága upphæð og háa og lága fjárhæð, þrátt fyrir að -hæð í þeim orðum sé líka komið af hár, og við tölum líka um háa og lága hæð í landslagi. Í þessum tilvikum virðist það ekki trufla okkur að merkingin 'hár' sé innifalin – eða er hún það?

Hér er mikilvægt að átta sig á því að orðið hæð hefur í raun tvær merkingar. Annars vegar er merkingin 'spönn', þ.e. 'munur á hæsta og lægsta gildi sem stærð eða fall getur tekið' eins og spönn er skilgreint í Tölvuorðasafni, en hins vegar vísar það til tiltekins punkts eða magns. Í lofthæð er um fyrrnefndu merkinguna að ræða – þar er vísað til fjarlægðarinnar (spannarinnar) milli gólfs og lofts. Í orðum eins og fjárhæð og upphæð – og hæð – er aftur á móti um síðarnefndu merkinguna að ræða – þar er vísað í ákveðinn punkt en ekki í neina spönn. Með slíkum orðum er hægt – og venjulegt – að nota lýsingarorð eins og hár og lágur, þótt mikill og lítill gangi vissulega líka. En hár og lágur eru hins vegar óeðlileg þegar um spönn er að ræða.

Samt sem áður er nokkuð algengt að tala um háa og lága lofthæð eins og áður segir – hvernig stendur á því? Ég ímynda mér að ástæðan hljóti að vera sú að skilningur á orðinu lofthæð hafi breyst, a.m.k. í máli sumra – í stað þess að fjögurra metra lofthæð sé skilið sem 'spönnin milli gólfs og lofts er fjórir metrar' sé það skilið sem 'loftið er í fjögurra metra hæð'. Ég veit að þetta virðist kannski ekki vera skýr munur, og það er erfitt að orða þennan mun á skiljanlegan hátt, en þetta snýst sem sé um það hvort við horfum á fjarlægðina milli gólfs og lofts eða á loftið eitt og sér. Í síðarnefnda tilvikinu er orðið lofthæð komið í hóp með fjárhæð, upphæð og hæð í landslagi og þar með verður eðlilegt að nota sömu ákvæðisorð og tala um háa og lága lofthæð.

Það er auðvitað fjarri því að vera einsdæmi að skilningur fólks á orðum breytist og það hafi áhrif á það hvaða ákvæðisorð eru notuð með þeim. Hér má nefna að á 19. öld og á fyrstu áratugum 20. aldar virðist hafa verið mun algengara að nota lýsingarorðin mikill og lítill með bæði fjárhæð og upphæð en lýsingarorðin hár og lágur sem nú eru margfalt algengari. Það er því hægt að halda því fram að lofthæð sé að fara sömu leið og fjárhæð og upphæð fóru hundrað árum fyrr. Hvort fólk sættir sig við að talað sé um háa og lága lofthæð er svo smekksatriði. Ég er bara að benda á hver sé hugsanleg skýring á því að þetta virðist vera að breytast. Málbreytingar eiga sér nefnilega oftast einhverja ástæðu þótt hún liggi ekki alltaf í augum uppi.

Ég hef iðulega haldið uppi vörnum fyrir eða sleppt því að fordæma ýmis orð, orðasambönd og orðanotkun sem er eða virðist vera bein yfirfærsla úr ensku – sumum þætti jafnvel eðlilegt að tala um „hráa ensku“. Meðal þessa er snjóstormur, eigðu góðan dag, ávarpa vandamál, áskorun, í tárum, í sársauka, í persónu, gaslýsing, byrðing, móment, fasa út, slæsa, sína, lúkk, kósí, ókei, næs, ranta, meika sens o.m.fl. Ég þykist vita að mörgum þyki ég alltof frjálslyndur í þessu. Mín afstaða er hins vegar sú, eins og ég hef oft sagt, að við eigum ekki að láta orð eða orðasambönd gjalda upprunans. Ef þau eru komin í einhverja notkun í íslensku er yfirleitt bæði ástæðulaust og tilgangslaust að beita sér gegn þeim og nær að snúa sér að brýnni vandamálum.

Ég hef sem sé engar áhyggjur af því þótt ýmis orð, orðasambönd og orðanotkun úr ensku rati inn í íslensku. Það sem mér finnst hins vegar ástæða til að huga að, og jafnvel hafa áhyggjur af, er hvers vegna þetta gerist. Fyrir því geta verið ýmsar ástæður. Stundum vantar íslenskuna orð yfir tiltekna merkingu og þá er oft ekkert að því að taka upp erlent orð og laga það að íslensku eftir atvikum. Vissulega þykir mörgum æskilegra að smíða nýyrði úr íslenskum hráefnum en við munum aldrei geta smíðað nýyrði yfir öll ný fyrirbæri og hugtök. Þar að auki geta tökuorð haft ákveðna kosti fram yfir nýyrði, svo sem að þau vekja ekki óheppileg hugrenningatengsl vegna líkinda við önnur orð – hins margrómaða gagnsæis.

Stundum kjósa málnotendur að nota tökuorð þrátt fyrir að til sé íslenskt nýyrði og fyrir því geta líka verið mismunandi ástæður. Nýyrðið getur þótt of stirt eða hallærislegt, eða tökuorðið hefur verið búið að vinna sér hefð áður en nýyrðið kom til og málnotendur kæra sig ekki um að skipta. Nafnorðið flatbaka er dæmi um hvort tveggja – það er stirðara en pitsa sem var líka komið í notkun áður en flatbaka varð til. Einnig kemur fyrir að merkingu íslensks orðs sem samsvarar ensku orði að hluta er hliðrað svo að það samsvari enska orðinu betur. Engin íslensk sögn samsvaraði nákvæmlega ensku sögninni address og því hefur merkingu sagnarinnar ávarpa verið hnikað til. Þetta finnst mér hvort tveggja geta verið góðar og gildar ástæður.

Öðru máli gegnir hins vegar ef enskt orðalag er yfirfært beint þótt til sé íslenskt orð eða orðalag sem gæti gegnt nákvæmlega sama hlutverki. Ástæðan fyrir notkun enskættaða orðalagsins er þá ekki alltaf skortur á íslensku orði eða þörf fyrir betra orð, heldur oft þekkingarleysi eða hugsunarleysi – fólk þekkir ekki hefðbundið íslenskt orðalag eða hugsar ekki út í hvernig venja sé að orða eitthvað á íslensku. Þarna skiptir auðvitað máli hver á í hlut. Fólk sem hefur atvinnu af því að nota tungumálið, svo sem rithöfundar, fjölmiðlafólk, auglýsingafólk, almannatenglar, þýðendur o.fl., ber miklu ríkari ábyrgð en almennir málnotendur. Það er eðlilegt og mikilvægt að halda því við efnið, en vitanlega þarf að gæta kurteisi og forðast persónulegar athugasemdir.

En það er ekki endilega ástæða til að amast við tökuorði eða tökumerkingu þótt það sé strangt tekið óþarft, í þeim skilningi að til sé íslenskt orð eða orðasamband sem nota mætti í staðinn. Þvert á móti – nýjungar auðga málið og ekkert að því að málnotendur geti valið milli rótgróins íslensks orðalags og nýrra og ferskra orða og orðasambanda, þótt af erlendum uppruna séu. En ef ástæðan fyrir notkun tökuorðsins eða tökumerkingarinnar er þekkingarleysi eða hugsunarleysi er hætta á að þetta verki þveröfugt – valdi því að hefðbundið orðalag falli í skuggann eða gleymist og auki þannig einhæfni, dragi úr fjölbreytni, og rjúfi auk þess samfelluna í málinu. Þess vegna er mikilvægt að lesa sem mest til að auka orðaforða sinn.

Á mbl.is var í gær áhugavert viðtal við skoskan mann sem hefur búið hér síðan 2016 – var að ljúka BA-prófi frá Háskólanum á Bifröst og hefur náð mjög góðu valdi á íslensku. Það er margt gott í þessu viðtali sem ástæða er til að taka undir, m.a. áherslan á mikilvægi þess að bjóða upp á fleiri hentug og ódýr íslenskunámskeið: „Barry segir mikilvægast að gefast ekki upp á íslenskunni. Hann bætir þó við að það vanti betri úrræði fyrir þá sem vilji læra íslensku og því verði stjórnvöld að bæta úr. Hann telur þau íslenskunámskeið sem eru í boði vera oft á óhentugum tímum og á stöðum sem geti verið erfitt að komast á. Einnig eru þessi námskeið dýr og fólk veit ekki að það getur fengið endurgreitt í gegnum stéttarfélagið.“

Barry leggur áherslu á mikilvægi þess að læra íslensku til að komast inn í samfélagið, en bendir á, eins og hér hefur oft verið gert, að Íslendingar þurfi að huga að málhegðun sinni við fólk sem er að læra íslensku: „Mér finnst líka að Íslendingar þurfi að vera aðeins betri í að skipta ekki yfir í ensku þegar þeir lenda í einstaklingum sem eiga íslensku ekki að móðurmáli. Þetta snýst um að finna gott jafnvægi.“ En þarna kemur líka fram algengur og lífseigur, en jafnframt mjög alvarlegur, misskilningur sem mikilvægt er að leiðrétta – um það hversu erfitt tungumál íslenska sé. „Þetta er líklega eitt erfiðasta tungumál í heimi til að læra en fyrir mig var það hluti af skemmtuninni. Að tala tungumál  sem kannski hálf milljón manns á jörðinni talar.“

Íslenska er ekki eitt erfiðasta tungumál í heimi. Því fer fjarri. Það er þjóðsaga sem einhvern veginn hefur komist á kreik og við virðumst vilja viðhalda – það er eins og við séum stolt af því, að það sé okkur metnaðarmál að íslenska sé erfið. Auðvitað er hún erfið ef stefnt er að því að kunna hana til hlítar (hvað svo sem það merkir) – en það gildir um öll tungumál. Það sem viðheldur þjóðsögunni er ekki síst óþol okkar gagnvart „ófullkominni“ íslensku sem kemur m.a. fram í því hversu fljót við erum að skipta í ensku. Við þurfum að slaka á kröfunum um kórrétta íslensku og kveða þessa þjóðsögu niður því að hætt er við að hún hræði útlendinga og fæli frá íslenskunámi. Íslenska með erlendum hreim og beygingarvillum er líka íslenska.

Ég fékk fyrirspurn um hvort orðið mannskari væri til, í merkingunni 'hópur fólks'. Orðið skari er vitanlega gamalt í málinu og vel þekkt í merkingunni 'hópur, flokkur, fjöldi', sem og ýmsar samsetningar – áhorfendaskari, barnaskari, fuglaskari, krakkaskari, stjörnuskari o.fl. Því mætti ætla að mannskari væri einnig til og jafnvel algengt, en það er þó ekki að finna í orðabókum, hvorki Íslenskri orðabók né Íslenskri nútímamálsorðabók, og aðeins eitt dæmi um það er í Ritmálssafni Árnastofnunar – „Eg blanda mjer í mannskarana í stórstöðunum“ í öðrum árgangi ritsins Margvíslegt Gaman og alvara sem Magnús Stephensen gaf út 1818. Á tímarit.is má þó finna 72 dæmi um orðið, það elsta frá 1912, og 66 dæmi eru í Risamálheildinni.

Orðið mannskari er stofnsamsett en það er athyglisvert að nær allar aðrar samsetningar með -skari eru eignarfallssamsetningar. Það á við um öll orðin sem nefnd eru hér að framan og flest önnur sem ég hef fundið dæmi um. Helsta undantekningin er herskari sem áður merkti 'herflokkur' en merkir nú bara 'mikill fjöldi' – nokkurn veginn sama og orðið skari eitt og sér. Langflest þeirra örfáu dæma sem finnast um samsetninguna mannaskari eru úr bundnu máli þar sem bragformið kallar á tvíkvæðan fyrri lið. Það eru til ýmsar eignarfallssamsetningar með -mannaskari þar sem fyrri liðurinn er samsettur, svo sem embættismannaskari, blaðamannaskari o.fl., en eignarfallssamsetning er meginregla í orðum af þessu tagi.

Það er ekki bara í samsetningum með -skari sem mann- sker sig úr í því að mynda stofnsamsetningu. Sama máli gegnir um samsetningar með -fjöldi og -mergð sem hafa svipaða merkingu og -skari – fyrri liður þeirra er nær alltaf í eignarfalli fleirtölu en undantekningar eru orðin mannfjöldi og mannmergð. Vissulega er mannafjöldi til en þá vísar fjöldi oftast til ákveðinnar tölu eins og í „Mannafjöldi er misjafn nokkuð á þessum skipum, en meðaltal mun vera 14 á skip“ í Norðurlandi 1903, og „Í 7. töflu eru taldir bæir og mannafjöldi við línurnar“ í Tímariti Verkfræðingafélags Íslands 1923. Einnig eru fáein dæmi um mannamergð en þar af nokkur úr bundnu máli þar sem tvíkvæður liður þarf að vera, eins og í mannaskari.

En hvers vegna myndar rótin mann- ekki eignarfallssamsetningar með -fjöldi, -mergð og -skari eins og flestar eða allar aðrar rætur? Um það er hæpið að fullyrða nokkuð en mér finnst freistandi að tengja það við tvíræðni orðsins maður. Ef notaðar eru eignarfallssamsetningar eins og mannafjöldi, mannamergð og mannaskari gæti leikið vafi á því hvort vísun fyrri hlutans væri almenn, eða hvort vísað væri til karlmanna eingöngu. En rótin mann- tengist karlmönnum ekkert sérstaklega – eða miklu síður – í huga fólks eins og m.a. sést á því að fólk sem hefur leitast við að koma með önnur orð fyrir maður til nota í almennri merkingu hefur stungið upp á manneskja, man og menni – sem öll eru af þessari rót. Þetta er samt bara skot út í loftið.

Í dag var hér vísað til þess að lýsandi fótboltaleiks hefði sagt að leikmaður sem lá meiddur á vellinum væri „í sársauka“. Spurt var hvort fólk kannaðist við þetta orðalag sem fyrirspyrjandi taldi líklegt að væri bein yfirfærsla úr ensku, he is in pain. Það er mjög trúlegt en fáein dæmi má finna um þetta orðalag frá síðustu árum, þó aðeins eitt á tímarit.is: „Ég hef verið í sársauka síðan ég man eftir mér“ í Fréttablaðinu 2019. Í Risamálheildinni eru 16 dæmi, m.a. af Mannlífi 2018: „Það er ekki hægt að vera alltaf í góðu skapi þegar maður er í sársauka alla daga og verkjalyf gera takmarkað gagn.“ Flest eru þó af samfélagsmiðlum, það elsta á Bland.is 2002: „Ef maður er í sársauka þá á maður að biðja um eitthvað og ekki vera að hvelja sig, finnst mér.“

En þótt sambandið í sársauka eigi sér ekki langa hefð í íslensku er rétt að benda á að það virðist alveg hliðstætt við sambandið í kvölum sem hefur tíðkast allt frá 19. öld, ekki síst í biblíumáli. Í Viðeyjarbiblíu frá 1841 segir: „En er hann var í helvítiskvölum, þá hóf hann upp augu sín, og sá Abraham álengdar, og Lasarus í faðmi hans“ – í þýðingunni 2007 segir „þar sem hann var í kvölum“. Í þýðingu Hannesar Hafstein á „Brandi“ eftir Henrik Ibsen í Verðandi 1882 segir: „nístir saman höndunum sem í kvölum.“ Í Breiðabliki 1911 segir: „En hinn ríki vaknar þegar upp í kvölum.“ Í Stefni 1931 segir: „Hann var í kvölum.“ Í Ísfirðingi 1980 segir: „En þótt hann kunni nú að vera í kvölum verður hver að liggja svo sem hann hefur um sig búið.“

Annað svipað samband en talsvert algengara og eitthvað eldra í málinu er vera í tárum sem er væntanlega einnig yfirfærsla úr ensku, in tears. Elsta dæmi um það er í þýddri sögu í Alþýðublaðinu 1950: „Daginn áður hafði Denisa verið í tárum, yfirbuguð, full örvæntingar.“ Í Bliki 1954 segir: „Heimaey var í tárum.“ Í Morgunblaðinu 1980 segir: „Nokkrar kvennanna og börnin voru í tárum, en enginn missti stjórn á sér.“ Í Tímanum 1983 segir: „ekki er að efa, miðað við fyrri reynslu, að um hclmingur gesta muni vera í tárum mestan hluta kvöldsins.“ Í Morgunblaðinu 1993 segir: „Ég var í tárum“. Þetta eru einu dæmin sem ég finn fram á fyrri hluta tíunda áratugarins – tvö úr þýðingum og eitt eftir mann sem bjó lengi í Bandaríkjunum.

Eftir það fer dæmunum ört fjölgandi. Í bréfi frá Stefáni Snævarr sem Gísli Jónsson birti í þættinum „Íslenskt mál“ í Morgunblaðinu 1997 segir: „Maðurinn, sem hugsar á ensku, lætur ekki deigan síga. […] Hann segir lesendum Morgunblaðsins að leikarinn Ryan O’Neil og ástkona hans „hefðu verið í tárum“ nýverið.“ Þetta bendir til þess að sambandið í tárum hafi verið orðið algengt upp úr miðjum tíunda áratugnum og enskur uppruni þess verið talinn vafalaus. Í Risamálheildinni eru 66 dæmi um sambandið frá þessari öld, um helmingur af samfélagsmiðlum. Það vekur athygli að utan samfélagsmiðla virðist þetta orðalag einkum notað í fótboltalýsingum – megnið af dæmum um það er úr íþróttafréttum, m.a. af fótbolti.net.

Hvað á að segja um samböndin vera í sársauka og vera í tárum? Þótt augljóslega sé um yfirfærslu úr ensku að ræða eru þessi sambönd auðvitað íslenska, í þeim skilningi að orðin eru íslensk, og setningagerðin á sér líka skýrt fordæmi í vera í kvölum. Mér finnst enskar fyrirmyndir ekki næg ástæða til að amast við umræddum samböndum og í sjálfu sér eru þau bara góð viðbót við íslenskuna. Hins vegar er ástæða til að minna á að vitanlega væri venjuleg íslenska að segja kvalinn, þjáður, sárkvalinn, sárþjáður eða eitthvað slíkt frekar en í sársauka, og grátandi, tárfellandi, tárvotur, társtokkinn eða eitthvað slíkt frekar en í tárum. Ensk áhrif eru vond ef þau leiða til einhæfni í orðavali og til þess að rótgróin íslensk orð gleymist.

Í gær var hér spurt hvort orðasambandið veitast að gæti vísað eingöngu til einhvers sem er sagt, eða hvort eitthvað líkamlegt þyrfti líka að koma til. Tilefnið var fyrirsögn á vef Ríkisútvarpsins þar sem stóð „Reynt að veitast að utanríkisráðherra í Háskóla Íslands“, og í fréttinni stóð: „Þegar Bjarni hafði lokið máli sínu hlupu þrjár konur með fána Palestínu í átt að honum og hugðust veitast að honum en gæsla sem Bjarni fékk kom í veg fyrir að þær næðu alla leið.“ Sambandið veitast að er skýrt 'ráðast á' í Íslenskri nútímamálsorðabók og Íslenskri orðabók. Í hvorugri bókinni er tekið fram hvort árásin er gerð með orðum eða aðgerðum en í þeirri fyrrnefndu er tekið dæmið tveir ókunnir menn réðust að honum og rændu hann en ekki dæmi um árás í orðum.

Það er þó ljóst af dæmum að sambandið hefur alltaf getað vísað líka til orða – stundum væri reyndar eðlilegra að skýra það sem 'gagnrýna harkalega' en 'ráðast á' þótt vissulega sé það skilgreiningaratriði. Þannig segir t.d. í Þjóðólfi 1849: „Því næst hafa menn talið það sem ókost við blöðin, að þau svo opt veittust að valinkunnum embættismönnum, með því þau gjörðu sjer far af því að dæma og átelja aðgjörðir þeirra og athæfi.“ Í Þjóðólfi 1895 segir: „Þá sagðist hann geta sér þess til, að verjandi mundi veitast að rannsóknardómaranum.“ Sambandið er ekki eingöngu notað um fólk – í Ísafold 1876 segir t.d.: „þegar farið var að veitast að hinni veglegu íþrótt, er hann hafði stundað alla æfi og unni svo mjög, gat hann eigi lengur orða bundizt.“

Fyrirspyrjandi velti því líka fyrir sér hvort eðlilegt væri að segja „reyndu að veitast að“ og „hugðust veitast að“ eins og gert er í áðurnefndri frétt. Samkvæmt þessu orðalagi var í raun ekki veist að utanríkisráðherra, hvorki í orði né verki – konurnar sem um ræðir hugðust gera það og reyndu það samkvæmt fréttinni en voru stöðvaðar áður en til þess kæmi. Spurningin er sem sé hvort réttlætanlegt sé að nota orðasambandið veitast að í slíkum tilvikum – hvort og hvernig fréttafólk geti fullyrt eitthvað um hvað fólk hafði í huga eða ætlaði að gera. Þegar um er að ræða árás í orðum verða að liggja fyrir beinar heimildir um ætlun fólks, en ef málið snýst um athafnir er hugsanlegt að draga ályktanir út frá aðstæðum. Um þetta má nefna tvö mismunandi dæmi.

Í Sögu 2011 segir: „Norski Kominternfulltrúinn Haavard Langseth, sem heimsótti Ísland árið 1930, ætlaði að veitast að Einari í ávarpi til íslenskra kommúnista [...] Úr því varð þó ekki. Ráðamenn Komintern felldu þennan hluta ávarpsins burtu.“ Hér er sambandið ætlaði að veitast að notað og höfundur textans hefur beinar heimildir fyrir því sem segir í framhaldinu. Annars konar dæmi er í DV 2008: „Dave Grohl tæklaði það vel þegar aðdáandi ætlaði að veitast að honum. [...] Æstur og ölvaður aðdáandi hljómsveitarinnar stökk upp á sviðið og ætlaði að æða í átt að Dave en öryggisvörðum tókst að fella hann í tæka tíð.“ Hér er væntanlega ályktað út frá ástandi og framkomu aðdáandans að hann hafi ætlað að veitast að söngvaranum.

Sama máli gegnir um það tilvik sem sagt er frá í umræddri frétt. Frá málfræðilegu sjónarmiði sé ég ekkert athugavert við orðalag fréttarinnar – e.t.v. má segja að reyna að / hyggjast veitast að geti í slíkum tilvikum merkt 'nálgast á ógnandi hátt' eða jafnvel 'gera sig líklegan til að ráðast á'. En auðvitað er það hvort og hversu ógnandi fólk er eða líklegt til árása ekki málfarsleg spurning heldur snýst um ályktanir út frá aðstæðum, og þetta er vissulega dæmi um að það skiptir miklu máli að vandað sé til verka í fréttaskrifum um viðkvæm og umdeild mál. Oft er hægt að lesa tiltekið orðalag á mismunandi hátt og nauðsynlegt að fréttafólk hafi það í huga og vandi sig – og ekki síður mikilvægt að almenningur lesi fréttir með gagnrýnum huga.

Í gær var hér spurt hvort ætti fremur að segja þjónusta ráðgjafa og vinnuaðferðir byggja á þekkingu eða þjónusta ráðgjafa og vinnuaðferðir byggir á þekkingu (setningum örlítið breytt) – þ.e., hvort sögnin byggja ætti að vera í eintölu eða fleirtölu. Þarna er frumlagið samsett, [þjónusta ráðgjafa] og [vinnuaðferðir] og því mætti búast við að sögnin væri í fleirtölu, eins og í t.d. [vinur minn] og [bróðir hans] byggja saman hús – þar kemur eintalan byggir ekki til greina. Flest þeirra sem brugðust við þessari spurningu kusu líka fleirtöluna en mér og einhverjum fleiri fannst eintalan þó ekki fráleit. En setningar af þessu tagi hafa lengi vafist fyrir mörgum og skoðanir verið skiptar á því hvernig beri að fara með þær enda flóknari en virðist í fljótu bragði.

Jón G. Friðjónsson fjallaði um slíkar setningar í Morgunblaðinu 2004 og benti á að í setningunni bíllinn og flugvélin eru biluð „er um að ræða tvo teljanlega hluti og þá eru þeir lagðir saman og notuð fleirtala og lýsingarorðið (biluð) stendur í hvorugkyni fleirtölu þar sem nafnorðin eru ósamstæð að kyni (kk. og kvk.)“. En í setningunni kaffi og tóbak er óhollt „eru báðir liðir frumlagsins óteljanlegir og er í slíkum tilvikum jafnan notuð eintala og lýsingarorð, ef um það er að ræða, samræmist oftast síðari liðnum“. Jón segir þó að síðarnefnda reglan „virðist eiga nokkuð erfitt uppdráttar í nútímamáli“ og tekur ýmis dæmi um það sem hann telur vafasöm, s.s. verslun og þjónusta hafa staðið í stað þar sem honum finnst eiga að vera hefur staðið í stað.

Þetta er þó hvorki einfalt né algilt. Í Mannlífi 2019 segir: „Malt og Appelsín eru … alltaf á mínum borðum um jól og er frábært par.“ Þrátt fyrir að malt og appelsín vísi ekki til teljanlegra fyrirbæra er sögnin fyrst í fleirtölu, eru, enda má líta svo á verið sé að tala um drykkina hvorn fyrir sig. En í seinni hlutanum er sögnin í eintölu vegna þess að þar eru þeir spyrtir saman. Í auglýsingu frá Ölgerðinni segir „Malt og Appelsín hafa verið fastagestir við jólaborð Íslendinga áratugum saman“ með fleirtöluna hafa, en vegna þess að framhaldið er „og mörgum finnst jólin ekki vera komin fyrr en fyrsti sopinn af blöndinni rennur mjúklega niður“ fyndist mér eðlilegra að þarna væri eintalan hefur vegna þess að blandan er í raun einn drykkur, [maltogappelsín].

Þarna koma upp fjölmörg álitamál eins og Jón nefnir en ég held að fleira komi til en það hvort liðir frumlagsins vísa til teljanlegra fyrirbæra eða ekki – það skiptir ekki síður máli hvort málnotendur skynja þá sem eina heild. Í DV 1998 segir: „Einn stærsti kosturinn er hversu fljótt maður sér útkomuna ef tölva og prentari er við höndina.“ Á mbl.is 2020 segir: „Blað og blýantur er meira að segja bannvara í húsinu.“ Á Bland.is 2010 segir: „Nei, penni og blað er ekki out.“ Hér er alls staðar eintala þótt orðin tölva, prentari, blað, blýantur og penni vísi vitanlega öll til teljanlegra fyrirbæra, en það sem hér skiptir máli er að orðin sem tengd eru saman með og mynda í einhverjum skilningi eina heild. Í öllum tilvikum væri þó líka hægt að nota fleirtöluna.

Það er ljóst að bæði það hvort frumlagsliðirnir vísa til teljanlegra fyrirbæra og hvort unnt er að líta á það sem þeir vísa til sem einhvers konar heild getur skipt máli, en við það bætist að málnotendur geta haft mismunandi tilfinningu fyrir eða skoðanir á hvoru tveggja. Sumum finnst t.d. aðeins hægt að nota orðið þjónusta sem vísað var til hér í upphafi í eintölu en öðrum finnst ekkert að því að tala um þjónustur – sem eru þá teljanlegar. Það getur líka verið misjafnt milli fólks, og misjafnt eftir aðstæðum, hvort t.d. tölva og prentari eða blað og penni er skynjað sem ein heild. Um þetta verður fólk að fara eftir máltilfinningu sinni, og útilokað – og ástæðulaust – að reyna að setja einhverjar fastar reglur eða tala um eitthvað rétt eða rangt í þessu.

Áðan var hér spurt um orðalagið „Þrjár hneppur að framan“ og „Þrjár hneppur á sitthvorri erminni“ sem er notað í auglýsingu um leðurkápu og fyrirspyrjandi sagðist ekki hafa séð áður á prenti. Það sem hefur komið spánskt fyrir sjónir er væntanlega orðið hneppur sem hlýtur að vera fleirtala af kvenkynsorðinu hneppa. Það orð er að vísu að finna í orðabókum en mjög sjaldgæft og í allt annarri merkingu og samhengið sýnir glöggt að þarna hlýtur þetta að tengjast nafnorðinu hnappur og sögninni hneppa. Ég hélt fyrst að hneppa væri þarna notað í merkingunni hne(pp)sla, þ.e. 'hnappagat', en við nánari athugun kom í ljós að merkingin er víðari en svo. Orðið er sjaldséð á prenti en fáein nýleg dæmi um það eru í Risamálheildinni.

Nokkur dæmi: Á mbl.is 2021 segir: „Svo virðist sem hann hafi mögulega farið í þær öfugar, því framan á þeim er enginn rennilás, engin hneppa, ekkert!“ Á Hugi.is 2009 segir: „Það sést ekkert á henni alveg eins og ný bara, fyrir utan það að ein hneppan datt af inní vasanum.“ Á Bland.is 2005 segir: „Td jakki sem ég mátaði, smelpassaði, en gat ekki hnept því hneppan var svona brjóstahæð og bara náði ekki saman þar.“ Á Bland.is 2011 segir: „Ég heyrði um einhverja teygju eða eitthvað sem hægt væri að kaupa og láta í staðinn fyrir hneppuna eða allavega eitthvað svo maður geti notað gallabuxurnar lengur?“ Á Bland.is 2008 segir: „þegar hann er að hneppa henni sundur til að fara í hana þá fer bara hneppan af (voru smellur ekki tölur).“

Einnig er hægt að finna allnokkur dæmi um orðið hneppa í auglýsingum á netinu og þá fylgja yfirleitt myndir. Þessi dæmi og myndirnar benda til þess að orðið hneppa sé notað í víðri merkingu – merki í raun 'það sem gerir kleift að hneppa'. Í dæmum eins og „Falleg skyrta með hneppum alveg niður“ og „Hneppur aftan á hálsmáli til að auðvelt sé að klæða krílin“ má segja að hneppa vísi bæði til hnapps og hnappagats, en í dæmum eins og „Allur málmur og hneppur eru burstaðar“ og „Rauðar hneppur“ er einkum vísað til hnappsins. Eins og áður er komið fram er einnig hægt að nota orðið um smellur þar sem ekki er neitt hnappagat og ekki heldur hnappur í venjulegri merkingu – „Kuldagalli mjög hlýr og góður. Búið að naga tvær hneppur.“

Nafnorðið hneppa er eðlilegt orð og fellur vel að málinu, hvort sem litið er svo á að það sé myndað af nafnorðinu hnappur eða sögninni hneppa. Það er líka gegnsætt, í þeim skilningi að við tengjum það strax við orðin hnappur og hneppa þótt við þurfum að læra nákvæma merkingu orðsins sérstaklega eins og í flestum öðrum orðum sem kölluð eru „gegnsæ“. Svo er spurning hvort einhver þörf sé fyrir orðið. Í því samhengi má benda á að áður fyrr voru lítil tilbrigði í því hvernig flíkum var hneppt – með einföldum hnappi sem fór í gegnum hnappagat. Nú er fjölbreytnin margfalt meiri, happar oft fremur til skrauts en í hagnýtum tilgangi, og smellur oft í staðinn. Það getur verið hentugt að hafa orð sem nær yfir þetta allt og hneppa gerir það vel.

Í gær var hér spurt hvort ekki væri lengur gerður greinarmunur á orðasamböndunum drífa sig og flýta sér. Ég sagðist telja að þessi munur væri gerður, en vissulega er oft hægt að nota bæði samböndin í sömu merkingu. Í Íslensk-danskri orðabók frá 1920-1924 er drífa sig skýrt 'anstrænge sig, være dygtig og energisk', þ.e. 'leggja sig fram, vera iðinn og kappsamur'. Í Íslenskri orðabók er sambandið drífa sig skýrt annars vegar 'taka á sig rögg og koma sér af stað (hefjast handa)' og hins vegar 'herða sig (við verk)'. Í Íslenskri nútímamálsorðabók er sögnin drífa skýrð ‚sýna dugnað, framtakssemi, hraða‘ og undir henni er gefið sambandið drífa sig <af stað> með dæmunum drífið ykkur krakkar, við erum að fara; hann dreif sig á fætur klukkan 6.

Þarna eru sem sé tveir merkingarþættir – annars vegar 'dugnaður, kappsemi' og hins vegar 'hraði, viðbragð'. Sögnin flýta er skýrð ‚hraða (e-u), láta (e-ð) gerast hraðar, fljótar‘ í Íslenskri nútímamálsorðabók þannig að þar er skörun við aðra merkinguna í drífa, og iðulega gætu báðar sagnirnar átt við. Ef ég segi við þurfum að drífa okkur, við erum að verða of sein getur það annars vegar merkt 'nú þurfum við að sýna dugnað (við að koma okkur af stað)' og hins vegar 'nú þurfum við að vera fljót' – eins væri hægt að nota flýta okkur. Sama máli gegnir hugsanlega ef við erum á leiðinni eitthvað og ég segi við förum alltof hægt, nú þurfum við virkilega að drífa okkur – en ég er þó ekki viss um að öllum finnist eðlilegt að nota drífa sig við þær aðstæður.

Ástæðan fyrir því að þessi setning er e.t.v. vafasöm er sú að fyrir mörgum a.m.k. felst einhvers konar upphaf í drífa sig sem ekki er í flýta sér. Ég get sagt þegar ég mætti honum var hann alltaf að flýta sér í ræktina en mér finnst skrítið að segja þegar ég mætti honum var hann alltaf að drífa sig í ræktina – af því að þar er hann á leiðinni en ekki að hefja ferðina. En hugsanlega er þetta að breytast – a.m.k. finn ég slæðing af setningum með sambandinu alltaf að drífa sig þar sem ekki er augljóst að um eitthvert upphaf sé að ræða, eins og í Stundinni 2018: „Við gerum eitt í einu og sýnum þolinmæði fyrir líðandi stund í stað þess að vera alltaf að drífa okkur“ og „Fólkið í minni fjölskyldu er alltaf að drífa sig svo mikið“ á Bland.is 2010.

Í þessum dæmum væri eins hægt – og kannski eðlilegra – að nota flýta sér, en vissulega er hugsanlegt að lesa einhvers konar upphafsmerkingu úr þeim. Það virðist samt ekki ólíklegt að munurinn á merkingu drífa sig og flýta sér hafi dofnað undanfarið, en því fer samt fjarri að alltaf sé hægt að nota drífa sig í sömu merkingu og flýta sér. Mér finnst t.d. óeðlilegt eða útilokað að nota drífa sig í setningum eins og *hún spurði hvort þetta væri rétt og ég dreif mig að svara játandi, eða *það var beðið eftir mér svo að ég dreif mig eins og ég gat, eða *ég hef ekki drifið mig svona mikið í mörg ár, eða *við svona aðstæður er mikilvægt að drífa sig hægt. En ég skal samt ekki útiloka að einhverjum finnist einhverjar þessara setninga góðar og gildar.

Í tengslum við þetta má nefna nýlega sögn sem ungt fólk notar stundum í merkingunni ‚drífa sig, fara‘ – sögnina letsa. Dæmi um hana má m.a. finna á twitter 2016: „Núna þurfum við því miður að letsa“, og 2020: „Ég er að fara að henda mér í lopann og letsa“. En hugsanlega er letsa þegar úrelt eins og segir á twitter 2021: „Letsa er svona fjögurra ára gamalt og öööörugglega að detta út - held að núna sé LESSSSGO málið“ og „Þá er pottþétt löngu orðið ýkt halló að letsa“. Þetta er komið af let’s go á ensku – ensk sambræðsla sagnar og fornafns (let us) verður að íslenskri sögn sem fær merkingu ensku aðalsagnarinnar (go) – sem fellur brott. Kannski verður letsa ekki langlíf sögn en mér finnst þetta býsna skemmtileg orðmyndun.

Nýlega var hér spurt hvað fyrri liðurinn skot- í orðinu skotsilfur væri. Í Íslenskri nútímamálsorðabók er skotsilfur skýrt 'lausir peningar, peningar til að eyða, reiðufé' og í Íslenskri orðabók er skýringin 'vasapeningar, eyðslueyrir, reiðufé' en þar kemur líka fram að skot eitt og sér geti m.a. merkt 'framlag eins einstaks til samskota'. Í Íslensk-danskri orðabók frá 1920-1924 er skotsilfur skýrt 'Lommepenge; Rejsepenge', þ.e. 'vasapeningar; ferðafé' og undir skot sem er skýrt á sama hátt og í Íslenskri orðabók er vísað á dæmi úr Riti þess íslenzka Lærdómslistafélags frá 1781: „skot (og skot-penningr) heitir, þá er hverr gefr sinn hluta til einhvers.“ Í Íslenskri orðsifjabók kemur fram að skot geti m.a. merkt ‚framlag (í peningum)‘.

Í fornmálsorðabók Fritzners, Ordbog over Det Gamle Norske Sprog, er vísað úr skotsilfur á skotpeningur sem hefur tvær merkingar: Annars vegar 'Penge som tilfalder en', þ.e. 'fé sem fellur einhverjum í hlut' og hins vegar 'Tærepenge, Penge som man erlægger for sig i Betaling for sin Underholdning, Beværtning', þ.e. 'dagpeningar, fé sem greitt er fyrir uppihald'. Við seinni merkinguna er vísað til samanburðar í écot á frönsku og scot, scotum í miðaldalatínu. Í seinni tíð (a.m.k. frá því á 19. öld) virðist fyrri merkingin ekki koma fyrir í skotsilfur þótt hún haldist í orðinu samskot – skotsilfur er eingöngu notað í merkingunni 'eyðslueyrir' og áður fyrr langoftast um fé til að greiða útgjöld á ferðalagi – önnur en beinan ferðakostnað.

Þannig segir t.d. í Ísafold 1875: „Prinsinn af Wales hafði 1 milj. kr. eða freklega það í farareyri í Indlandsför sína, og undir það annað eins í skotsilfur.“ Í Heimskringlu 1886 segir: „kom þeim ásamt um, að verðið skyldi vera $67 (sextíu og sjö dollars!), eða með öðrum orðum farbrjef til Liverpool, sem kostar $55 og um 12 doll. í skotsilfri, til þess að svalla í leiðinni.“ Hér er gerður skýr munur á beinum ferðakostnaði og öðrum útgjöldum í ferðinni – skotsilfur er eyðslufé, notað til að greiða ýmislegt sem er ekki endilega allt bráðnauðsynlegt. En þetta gildir þó ekki eingöngu um ferðalög – í Skírni 1886 segir t.d.: „Drottning keisarans hefir í skotsilfur 600,000 rúflna, og heldur því fje, ef hún verður ekkja auk peninga til viðurværis og hirðkostnaðar.“