Beyging töluorðsins fjórir er í nokkuð föstum skorðum en þó má finna ýmis dæmi um tilbrigði í henni. Stundum er talað um fjóran og hálfan vinning og þótt orðið beygist venjulega aðeins sterkt kemur fyrir að það sé beygt veikt, hinir fjóru stóru. En helstu tilbrigðin eru í þeim myndum sem hafa stofninn fjögur-, þ.e. nefnifalli og þolfalli í hvorugkyni og svo eignarfalli allra kynja. Í Beygingarlýsingu íslensks nútímamáls er eignarfallið sagt vera annaðhvort fjögurra eða fjögra. Í fornu máli var eignarfallið fjögurra (eða fiogurra) en myndin fjögra er komin til þegar á fimmtándu öld og verður síðar yfirgnæfandi – í Íslenzkri málmyndalýsingu Halldórs Kr. Friðrikssonar frá 1861 er hún ein gefin en myndin fjögurra ekki nefnd.

Þetta breytist á 20. öld. Í Islandsk Grammatik Valtýs Guðmundssonar frá 1922 er eignarfallsmyndin fjögra talin fyrst og síðan fjögurra, en fjegra haft í sviga. Samkvæmt tímarit.is er fjögra mun algengari mynd framan af en árið 1942 er fjögurra orðin algengari og síðan hefur sífellt dregið sundur með myndunum, og fjögra er nú orðin sárasjaldgæf. Ekki er gott að átta sig á því hvers vegna þessi breyting verður en e.t.v. hefur verið unnið gegn myndinni fjögra í kennslu. Til þess gæti bent að í Málfarsbankanum segir: „Eignarfallsmyndin fjögra á síður við í ritmáli.“ Ekki er ljóst á hverju það gildismat byggist, og báðar myndirnar eru gefnar athugasemdalaust í Íslenskri málfræði Björns Guðfinnssonar.

Í Íslenzkri málfræði Jakobs Jóh. Smára frá 1932 er myndin fjögurra höfð fyrst og svo fjögra, en síðan segir að eignarfallið sé „nú oft fjegra eða jafnvel fjagra (í tali), sem er myndað eftir „spök – spakra“. Í Beygingarlýsingu íslensks nútímamáls er sagt að ritmyndinni fjagra bregði fyrir „í nýlegum textum“. Elsta dæmi um hana á tímarit.is er þó frá 1909 og dæmi eru um hana frá öllum áratugum 20. aldar, alls um 80, en sennilega hefur hún lengi verið mun útbreiddari í talmáli eins og orð Jakobs Jóh. Smára benda til, þótt hún hafi lítið komist á prent. Til þess bendir einnig það að af 490 dæmum um hana í Risamálheildinni eru 450 af samfélagsmiðlum þar sem málsniðið er mun óformlegra og nær töluðu máli.

Myndin fjagra er í sjálfu sér mjög eðlileg. Upphaflega hljóðið er þarna e en ö-ið í fjögurra er tilkomið fyrir áhrif u í næsta atkvæði (hljóðbreyting sem nefnist klofning). Þegar þetta u fellur brott í styttri myndinni fjögra er upphaflega forsendan fyrir ö-inu ekki lengur fyrir hendi og myndin fjagra liggur beint við, og styðst auk þess við beygingu lýsingarorða eins og Jakob Jóh. Smári benti á. Í Beygingarlýsingu íslensks nútímamáls segir að ritmyndirnar fjegra og fégra komi fyrir í eignarfalli en séu „nú mjög fágætar“. Það hafa þær reyndar alltaf verið – að viðbættri myndinni fjegurra eru innan við 30 dæmi um þær á tímarit.is, og aðeins sex í Risamálheildinni. Þær myndir eru því eiginlega horfnar, en fjagra sprelllifandi.

Nefnifall og þolfall í hvorugkyni var fjögur í fornu máli og er það oftast enn, en myndinni fégur (eða fjegur) bregður þó fyrir. Hún kom til um 1600 við afkringingu ö sem varð e á eftir j í ýmsum orðum eins og mjöl > mél, smjör > smér, kjöt > ket o.fl. Í Skírni 1923 segir Jóhannes L.L. Jóhannsson „myndirnar fjegur, mjel o.fl. enn með góðu lífi […]. Eg er ekki sá málhreinsill að eg amist við, að talað sé um orðmyndir, sem illa þykja rithæfar, ef þær í sannleika fyrirfinnast í talmáli.“ Í Íslandi 1929 segir aftur á móti að þessar myndir séu „ljótar og hafa allt af þótt órithæfar“, og í Alþýðublaðinu 1967 segir: „En ekki hef ég vitað fyrr að tíðkaðist að skrifa „fjegur“ fyrir „fjögur“ þótt sá framburður sé algengur.“

Í Þjóðviljanum 1960 sagði Árni Böðvarsson: „Ket og kjöt, smér og smjör, mél og mjöl eru allt jafnrétt orð. […] Sama er að segja um fégur og fjögur […]. Myndirn[ar] með é eru miklu fátíðari í tali en engu að síður fullgott ritmál.“ Í gildandi Ritreglum segir: „Valfrjálst er hvort ritað er smér, fégur eða smjer og fjegur. Ritháttur með je endur­speglar að í þessum orðum hefur gamalt jö orðið je (sbr. smjör, fjögur). Ritháttur með é er hins vegar í samræmi við almenna reglu um táknun hljóðasambandsins je.“ Á tímarit.is eru um 130 dæmi um fjegur/fégur en um 40 þeirra eru úr vísum þar sem orðmyndin er rímbundin og allnokkur úr málfræðilegri umfjöllun um hana. Í Risamálheildinni eru aðeins um 30 dæmi um orðmyndina.

Auk algengustu beygingarmynda töluorðsins fjórir hafa hér verið nefndar fleirtölumyndirnar fégur/fjegur og eignarfallsmyndirnar fjögra, fégra/fjegra, fjegurra og fjagra. Af þessum myndum virðist fégur/fjegur vera viðurkennd, þar eð þær myndir eru nefndar í Ritreglum og Íslenskri stafsetningarorðabók, og einnig fjögra, þótt sú mynd þyki síðri en fjögurra samkvæmt Málfarsbankanum. Myndin fjagra er hins vegar hvergi nefnd sem viðurkennd mynd í orðabókum eða málfræðibókum, svo að ég viti. En í ljósi aldurs hennar og tíðni, og þess að hún er í raun alveg regluleg og auðskýranleg, finnst mér engin ástæða til annars en telja þetta fullgilda eignarfallsmynd töluorðsins fjórir.

Ég heyrði nýlega Alexander Kristjánsson fréttamann RÚV nota orðasambandið fara um sem lús í leikskóla í sömu merkingu og venja er að nota fara sem logi yfir akur eða fara sem eldur í sinu. Mér skilst að Alexander hafi búið þetta orðasamband til og finnst það alger snilld, gagnsætt og lýsandi og flest þeirra sem hafa átt börn á leikskólum undanfarin ár tengja vel við það. En í framhaldi af þessu fór ég að hugsa um mikilvægi þess að endurnýja föst orðasambönd málsins. Verulegur hluti þeirra orðasambanda sem við notum dags daglega er gamall og miðast við annars konar þjóðfélag og aðra atvinnuhætti. Það er auðvitað ekkert að því – þessi orðasambönd stuðla að samfellu málsins og vitund okkar um aðra tíma og siði.

En það er samt ekki síður nauðsynlegt að til verði ný orðasambönd sem byggjast á aðstæðum sem fólk þekkir úr daglegu lífi í samtímanum og tengir við. Þannig hafa ýmis orðasambönd sem tengjast tækni (sem stundum er orðin úrelt) orðið til á síðustu áratugum, svo sem sambönd sem tengjast bílum og umferð – gefa allt í botn, kúpla sig út út einhverju, kippa í handbremsuna, hrökkva í gang, gefa grænt ljós á eitthvað; sambönd sem tengjast miðlun hljóðs og myndar – ekki fer saman hljóð og mynd, spóla til baka, vera eins og rispuð plata; og sambönd sem tengjast símum og tölvum – vera utan þjónustusvæðis, endurforrita eitthvað. Einnig er talað um að strauja kortið, stimpla sig inn, viðvörunarbjöllur hringi, o.m.fl.

Yfirlýsingar íslenskra útgerðarfyrirtækja sem þau birta eftir að hafa lent milli tannanna á fólki vegna starfshátta sinna eru eiginlega sérstök bókmenntagrein, einkar forvitnileg fyrir áhugafólk um orðræðugreiningu – sem við ættum öll að vera, til að geta séð í gegnum hvernig stjórnvöld og valdamikil öfl beita tungumálinu sér í hag. Ég hef áður greint hér afsökunarbeiðni Gunnvarar og fyrri og seinni afsökunarbeiðni Samherja og nú bættist ein í sarpinn – yfirlýsing Brims vegna framkomu við skipverja á einum togara fyrirtækisins. Sú „afsökunarbeiðni“ birtist á vef fyrirtækisins í gær.

„Brimi þykir miður hvernig mál fyrrum starfsmanns félagsins hafa þróast en hann var sjómaður um borð á skipi félagsins á sjó úti þegar fréttir bárust af sorglegum atburði á Blönduósi fyrr á árinu þar sem fjölskylduvinir sjómannsins voru fórnarlamb árásar. Brim harmar að verkferlar félagsins hafi brugðist í þessu máli. Mikilvægt er að fyrirtækið sýni starfsfólki og aðstendum þess samúð og skilning við eins erfiðar aðstæður og komu upp í þessu tilviki. Brim mun endurskoða verkferla félagsins og viðbrögð við erfiðum áföllum starfsfólks. Að öðru leiti [svo] mun Brim ekki tjá sig um málefni einstakra starfsmanna félagsins.“

„Brimi þykir miður hvernig mál fyrrum starfsmanns félagsins hafa þróast.“ Engin ábyrgð er tekin á uppsögn starfsmannsins – bara sagt að fyrirtækinu „þyki miður“ hvernig málin hafa „þróast“. Eina „þróunin“ sem varð í þessu máli var að starfsmanninum var sagt upp og það er eins og sú „þróun“ sé ekki á nokkurn hátt af völdum fyrirtækisins, hvað þá á ábyrgð þess. Þetta kemur skýrt fram í því að notuð notuð er miðmyndin þróast. Miðmyndin er hér eins og oft án geranda og þjónar þannig, eins og þolmynd, því hlutverki að koma sökudólgnum í skjól – þetta bara gerist án þess að nokkur valdi því.

„Brim harmar að verkferlar félagsins hafi brugðist í þessu máli.“ Hér er notað orðið verkferlar sem er eiginlega hálfgert tískuorð og gegnir oft því hlutverki að láta fólk halda að til séu ákveðnar og fastmótaðar reglur til að bregðast við tilteknum aðstæðum. Ekkert kemur fram um hvernig þessir „verkferlar“ séu. En hvort sem þeir eru til eða ekki er ljóst að það voru ekki þeir sem brugðust – það var fólkið sem átti að vinna eftir þeim. Eðlilegt hefði verið að segja „Brim harmar að stjórnendur fyrirtækisins fóru ekki eftir verkferlum þess“ í stað þess að skjóta sér á bak við óskilgreinda „verkferla“.

„Mikilvægt er að fyrirtækið sýni starfsfólki og aðstendum þess samúð og skilning við eins erfiðar aðstæður og komu upp í þessu tilviki.“ Það er auðvelt að taka undir þetta, og gott að benda á mikilvægi þess að sýna samúð og skilning. En hér er ekki nefnt að það var einmitt það sem var ekki gert í umræddu tilviki. Að setja þetta svona fram sem stefnu fyrirtækisins, án þess að nefna að framkvæmdin hafi verið þveröfug, er augljóslega gert í því skyni að skapa velvild lesenda til fyrirtækisins – fá þá til að hugsa: „Já, þetta er alveg rétt. Það er greinilegt að þetta er fyrirtæki sem ber vellíðan starfsfólksins fyrir brjósti.“

„Brim mun endurskoða verkferla félagsins og viðbrögð við erfiðum áföllum starfsfólks.“ Hér eru verkferlarnir aftur gerðir að hinum raunverulega sökudólgi og sagt að þá þurfi að „endurskoða“, en fyrr í yfirlýsingunni var sagt að þeir hefðu „brugðist“. Það fer ekki alveg saman, en hvað sem því líður er ljóst að þarna eins og annars staðar í yfirlýsingunni er verið að draga athyglina frá stjórnendum fyrirtækisins og koma henni yfir á ófullkomið regluverk. En það skiptir ekki máli hversu góðir verkferlarnir eru ef ekki er farið eftir þeim. Það er það sem þarna hefði átt að leggja áherslu á.

Það vekur líka athygli að alls staðar er talað í nafni fyrirtækisins en ekki stjórnenda þess. „Brimi þykir miður“, „Brim harmar“, „Brim mun endurskoða“, „mun Brim ekki tjá sig“. Fyrirtæki er ekki manneskja. Fyrirtæki þykir ekkert miður. Fyrirtæki harmar ekkert. Fyrirtæki endurskoðar ekkert. Fyrirtæki tjáir sig ekki. Fyrirtæki ber ekki ábyrgð. Allt gengur þetta út á það að gera þá starfshætti sem gagnrýndir hafa verið ópersónulega og draga athyglina frá því að auðvitað er það fólk – stjórnendur fyrirtækisins – sem tekur þær ákvarðanir sem um er að ræða og ber ábyrgð á þeim.

En svo kemur þessi yfirlýsing ekki heldur beint frá stjórnendum Brims – á vef Vísis segir að hún hafi borist fjölmiðlum frá „almannafyrirtæki“ (væntanlega almannatengslafyrirtæki). Það er svo sem augljóst að þessi texti er saminn af fólki sem hefur það að atvinnu að beita tungumálinu á þann hátt sem gagnast viðskiptavininum best – og í sjálfu sér ekkert við það að athuga. En að lokum er rétt að benda á að þrátt fyrir að tónninn í yfirlýsingunni sé iðrunarfullur á yfirborðinu og sú tilfinning eigi að sitja eftir hjá lesendum að fyrirtækinu þyki þetta allt saman ákaflega leitt er ekki vottur af afsökunarbeiðni þarna.

Í fyrradag hlustaði ég á afbragðsgott viðtal við Helga Þorláksson prófessor emeritus um nýja bók hans, Á sögustöðum – sem ég þarf endilega að lesa. Þar talar hann um hversu söguskoðun rómantíkur og sjálfstæðisbaráttu á 19. öld er lífseig – um gullöldina á þjóðveldisöld, um hnignun eftir að Íslendingar misstu sjálfstæðið 1262, um það hvað erlend áhrif væru vond, o.s.frv. Þetta er skoðun sem hentaði vel í sjálfstæðisbaráttunni, að tengja saman erlent vald og hnignun annars vegar og sjálfstæði og blómaskeið hins vegar. Hún er hins vegar á ýmsan hátt röng og sagnfræðingar hafa verið að endurskoða hana frá því á sjöunda áratugnum en þjóðin er samt að miklu leyti föst í henni enn – af því að hún hentar svo mörgum, sagði Helgi.

Þessi tenging náði til allra sviða þjóðlífsins. Efnahagsleg hnignun var talin hafa tengst missi sjálfstæðis og auknu sjálfstæði myndi fylgja bættur hagur. Bestu bókmenntir Íslendinga voru líka taldar skrifaðar á þjóðveldistímanum og upp úr honum en eftir missi sjálfstæðis hefði bókmenntunum hnignað. Sama máli gegnir um tungumálið, íslenskuna. Á sama tíma og verið var að upphefja þjóðveldistímann sem efnahagslega og menningarlega gullöld var tungumál þrettándu aldar, mál gullaldarbókmenntanna, líka upphafið og gert að fyrirmynd en allar breytingar sem síðan hefðu orðið kallaðar hnignun og reynt gera þær afturrækar margar hverjar, hvort sem voru breytingar á beygingu, dönsk tökuorð eða eitthvað annað.

En eins og í sögunni er málið flóknara. Íslenskan á 12. og 13. öld var hvorki einsleit né dauðhreinsuð. Á þeim tíma voru t.d. miklar breytingar að verða á sérhljóðakerfi málsins þar sem aðgreinandi sérhljóðum fækkaði verulega. Það var ekki til nein samræmd stafsetning og enginn ritmálsstaðall, og í handritum koma fram ýmis tilbrigði í máli sem venjulegir lesendur á 21. öld hafa ekki hugmynd um, vegna þess að almenningsútgáfur forntexta fylgja þeim málstaðli sem búinn var til á 19. öld fyrir fornmálið. Ýmislegt af því sem nú er kallað „málvillur“ er þegar að finna í fornum textum, t.d. eignarfallið föðurs af faðir, lýsingarháttinn ollað í stað valdið af valda, o.m.fl. En okkur var ekki sagt þetta – af því að það hentaði ekki.

Íslandssaga Jónasar frá Hriflu mótaði söguskoðun margra kynslóða Íslendinga á 20. öld, og á sama hátt mótaði Íslensk málfræði Björns Guðfinnssonar hugmyndir Íslendinga um það hvernig íslenskan væri og ætti að vera – hugmyndir um „rétt“ mál og „rangt“ sem höfðu að verulegu leyti gullaldarmálið að fyrirmynd. Þær hugmyndir hentuðu líka mörgum. Þær hentuðu þjóðernissinnuðum stjórnmálamönnum úr ýmsum flokkum sem ömuðust við öllum erlendum áhrifum. Þær hentuðu valdhöfum sem notuðu tungumálið sem valdatæki til að halda ákveðnum þjóðfélagshópum niðri. Þær hentuðu skólayfirvöldum til að flokka nemendur. Og þær henta fólki sem er sannfært um að unga fólkið sé að fara með íslenskuna í hundana.

En hvers vegna er hin gamla söguskoðun svona lífseig? Helgi Þorláksson sagði: „Þetta bara er mjög sterk skoðun og það er svona skýr mynd og skörp – þess vegna er hún lífseig og menn bara eru ekki tilbúnir að afneita henni eða víkja frá henni og þá spyrja menn hvað kemur í staðinn – það er bara einhver upplausn og vitleysa.“ Svipað er þetta með íslenskuna. Það er einfalt og þægilegt að trúa á skiptingu í „rétt“ mál og „rangt“ – það er líka „skýr mynd og skörp“. Það er bara vesen ef farið er að halda því fram að málið sé flóknara. Þess vegna er því oft haldið fram að ef eitthvað er slakað á í leiðréttingum og umvöndunum, ef eitthvað er viðurkennt sem hefur verið talið „rangt“, þá verði afleiðingin „einhver upplausn og vitleysa“.

Orðið ögurstund er skemmtilegt dæmi um gamalt orð sem hefur nýlega verið endurvakið. „Það verður ögurstund á morgun. Annað hvort ná menn þessu saman eða ekki“ hafði Fréttablaðið eftir Vilhjálmi Birgissyni 1. desember. Þetta er ævagamalt orð, kemur fyrir í síðasta erindi Völundarkviðu, og í Íslenskri orðsifjabók segir Ásgeir Blöndal Magnússon að talið hafi verið að það merkti þar ‚angursstund‘ eða ‚frygðar- eða lostastund‘. Í Lexicon Poeticum er merkingin hins vegar talin óviss en líklega 'ulykkesstund' eða 'byrdefuld, trykkende stund'. Í Íslenskri orðabók er það sagt merkja 'stund sem er þrungin mikilvægi, örlagarík stund' og þannig er það oftast notað í nútímamáli eins og dæmið hér í upphafi sýnir.

Ásgeir Blöndal skrifaði grein um orðið í Sjötíu ritgerðir helgaðar Jakobi Benediktssyni árið 1977, en þar sagðist hann fyrst hafa rekist á orðið í nútímamáli hjá Matthíasi Johannessen í Morgunblaðinu 1971. Þar segir Matthías: „Ögurstund er ekki hjá Blöndal. Það er vestfirzkt. Ég lærði það af Jóni Ormari á Sauðárkróki sem allt veit. Það merkir víst: kyrrðin í hafinu rétt eftir háflæði eða háfjöru.“ Ásgeir spurðist svo fyrir um orðið og kom í ljós að það var víða þekkt í töluðu máli. Um þetta sagði Matthías síðar, í Morgunblaðinu 1990: „Ég hirti ögurstund af vörum manns norður í landi og Ásgeir Blöndal Magnússon fjallaði um það sérstaklega af því tilefni. Upprisið úr Eddu er það nánast orðið tízkuorð nú um stundir.“

Það eru orð að sönnu. Á tímarit.is eru aðeins 39 dæmi um orðið fram til 1972, en árið 1973 koma allt í einu 270 dæmi! Skýringin er sú að það haust var verið að sýna leikrit eftir Edward Albee sem á íslensku nefndist „Ótrygg er ögurstundin“ (virðist reyndar hafa heitið „Á ögurstund“ fram undir frumsýningu) og flest dæmin eru úr auglýsingum um sýningar á því. Orðið var þá svo ókunnuglegt að ástæða þótti til að skýra það í fréttum af frumsýningu leikritsins. Þýðandi þess var Thor Vilhjálmsson, sem á þannig heiðurinn af að koma orðinu aftur í almenna notkun. Eftir að hætt var að sýna leikrit Albees datt notkun orðsins niður fyrst um sinn en fór fljótlega að aukast aftur, sérstaklega á tíunda áratugnum og eftir aldamótin.

Í bókinni Orð að sönnu aðhyllist Jón G. Friðjónsson skýringu Lexicon poeticum að merking orðsins í Völundarkviðu sé 'ógæfustund; þungbær og þrúgandi stund' „og kann hún að vera undanfari nútímamerkingarinnar 'úrslitastund, örlagastund'“ segir Jón. Í þeirri merkingu er orðið mjög algengt síðustu þrjá áratugina, ekki síst í íþróttalýsingum og umfjöllun um ýmiss konar samningaviðræður. Stundum getur líka tognað á ögurstundinni eins og fram kom í dag í svari Kristjáns Þórðar Snæbjarnarson forseta ASÍ við spurningu Ríkisútvarpsins „Það er talað um að þið séuð á ögurstundu – er hún núna?“ Kristján svaraði: „Þessi ögurstund er búin að vera í gangi í svolítinn tíma og hún er enn þá svolítið í gangi, það myndi ég segja.“

Í nýrri bók er því haldið fram að gelísk orð í íslensku skipti hundruðum eða þúsundum og gelíska hafi jafnvel verið töluð á Íslandi á undan norrænu. Í umræðu á Facebook um daginn lýsti ég efasemdum um þetta út frá þeim dæmum sem ég hafði séð úr bókinni en tók fram að ég hefði ekki lesið hana. Nú hef ég rennt í gegnum bókina – að vísu ekki lesið hana alla frá orði til orðs en leitað vandlega að rökum fyrir þessum miklu gelísku áhrifum á málið. Þau er ekki að finna í bókinni – allt er byggt á tilgátum. Þótt hundrað öftustu síður bókarinnar séu skrá um ýmiss konar íslensk orð sem gætu verið komin úr gelísku að mati höfundar eru ekki færð nein rök fyrir því og ekki vísað í neinar heimildir.

Dr. Helgi Guðmundsson prófessor emeritus hefur rannsakað þetta mál mjög mikið og kannað mikinn fjölda heimilda. Í Íslenskri orðsifjabók hefur Ásgeir Blöndal Magnússon einnig skýrt megnið af þeim orðum sem fjallað er um í bókinni Keltar á annan hátt en þar er gert. Báðir eru lærðir málfræðingar sem byggja umfjöllun sína á þekkingu á málsögu og orðsifjafræði. Tenging íslenskra orða við gelísk orð í áðurnefndri bók virðist hins vegar einkum byggð á yfirborðslíkindum í rithætti og merkingarlíkindum sem stundum eru langsótt, án tillits til framburðar, hljóðsögu og hljóðþróunar – og án nokkurs tillits til annarra skýringa sem hafa verið settar fram eða tilrauna til að hrekja þær.

Í bókinni Um haf innan fjallar Helgi um þau gelísku tökorð sem hann hefur fundið í íslensku og telur þau alls 46 – hvorki hundruð né þúsundir. Hann segir að mörg önnur orð hafi „verið talin til gelískra tökuorða, og mörgum upprunaskýringum [...] verið varpað fram án rökstuðnings. Hér er reynt að vinza úr og aðeins það tekið með, sem telst nokkuð sennilegt eða öruggt. Þó er hætt við, að hér sé frekar oftalið en vantalið.“ Í inngangi að skrá og ítarlegri umfjöllun um þessi orð segir Helgi svo: „Margs er að gæta við athugun á orðum, sem má ætla, að séu komin úr gelísku í norræn mál. Þar verður margt að koma heim, til þess að öruggt geti talizt, eða að minnsta kosti sennilegt, að þau séu tökuorð. Það er í stuttu máli þetta.

Myndir orðanna verða að koma saman. Hljóðkerfi norrænu og gelísku voru ólík, og orð breytast, þegar þau flytjast milli mála. Í sumum tilvikum svarar til hvers hljóðs í norrænu það hljóð, sem var líkast í gelísku. Ef einhver frávik eru frá því, verður að leita skýringar. Orð verða einnig að koma saman að merkingu. Stundum eru þar frávik, og þá er að reyna að finna, hvernig á því stendur. Um gelísk orð verða að vera góðar heimildir í gelísku málunum, eða einhverju þeirra, helzt gamlar. Stundum getur verið um að ræða tökuorð í gelísku úr öðrum málum. Norrænt orð getur ekki talizt tökuorð, nema það sé einangrað í norrænu og ekki sé hægt að finna norrænan uppruna þess.“

Ekkert bendir til þess að í umræddri bók hafi verið hugað að þeim forsendum sem Helgi nefnir að þurfi að vera til staðar til að hægt sé að halda því fram að um gelísk tökuorð sé að ræða. Fyrir utan það sem þar er nefnt þarf vitanlega að hafa í huga að þótt norræna og gelíska séu vissulega ekki náskyldar eru hvort tveggja indóevrópsk mál og því má búast við fjölda skyldra orða í málunum án þess að um áhrif annars á hitt sé að ræða. Þegar sameiginleg rót er í íslensku og gelísku orði svipaðrar merkingar er m.ö.o. langlíklegast að bæði orðin megi rekja beint til indóevrópsku. Þar að auki er vitað að ýmis norræn orð komust inn í gelísku á sínum tíma þannig að áhrifin geta líka verið í þá átt.

Meðal þess sem nefnt er til að rökstyðja gelísk áhrif á íslensku er að aðblástur sé „líkur í íslensku og skoskri gelísku“. Athugið að þarna er talað um skoska gelísku þótt áhrifin séu annars oftast rakin til írsku, en þar er enginn aðblástur. Reyndar hefur lengi verið talið að áhrifin séu í hina áttina, að aðblásturinn í skosk-gelísku sé tilkominn fyrir áhrif frá norrænu, en nýjar rannsóknir benda hins vegar til að aðblásturinn í skosk-gelísku sé sjálfstæð þróun. En þar fyrir utan er ekki eins og íslenska sé eina Norðurlandamálið sem hefur aðblástur. Hann er líka að finna í nokkrum norskum mállýskum, og einnig í samísku. Það kippir grundvellinum undan þeirri hugmynd að íslenski aðblásturinn sé tilkominn fyrir gelísk áhrif.

Önnur rök sem nefnd eru fyrir gelískum áhrifum á íslensku eru þessi: „Þá nota Skotar forsetningar til að afmarka eign eins og gert er á íslensku, t.d. þegar sagt er hausinn á mér, hjartað í mér. Þetta er ólíkt því sem tíðkist í hinum Norðurlandamálunum.“ En þetta er ekki heppilegt dæmi. Í fornu máli var nefnilega sagt höfuð mitt, hjarta mitt. Notkun forsetninga í slíkum tilvikum, um „órjúfanlega eign“ eins og líkamshluta og líffæri, er nýjung í íslensku. Vissulega gömul nýjung, frá 14.-15. öld, en samt sem áður þýðir þetta að ekki er hægt að nota þessa setningagerð sem rök fyrir gelískum áhrifum á íslensku vegna þess að á þeim tíma hljóta slík áhrif að hafa verið horfin fyrir löngu – ef þau voru einhvern tíma til staðar.

Það má vel vera að gelísk áhrif séu áberandi á öðrum sviðum íslenskrar sögu og menningar, t.d. í fornleifum og þjóðsögum. Um það hef ég ekki forsendur til að dæma. En það sem sagt er í umræddri bók um mikil gelísk áhrif á tungumálið stenst enga skoðun.

Orðið opnunartími er tíður gestur í málfarsumræðu og bar nýlega á góma í Facebook-hópnum Málspjall. Ég hef skrifað pistil um þetta orð en finnst ástæða til að hnykkja á nokkrum atriðum í sambandi við það. Orðinu er einkum fundið tvennt til foráttu: Að það sé „ekki gott“ sem ég veit ekki alveg hvað merkir, e.t.v. ljótt – og svo að það sé „órökrétt“. Í greininni „Opnunartími – Hve lengi er verið að opna?“ í Morgunblaðinu 1988 skrifaði Árni Böðvarsson: „Við tölum um að opna og loka íláti, húsi og ýmsu fleiru. Nafnorð um þessar athafnir eru opnun og lokun. Merking þeirra er – eða á að vera – hin sama og sagnorðanna. Þá er opnunartími sá tími þegar opnað er, verið er að opna, en lokunartími þegar verið er að loka.“

Sömu rök má finna víða, t.d. í pistlum Gísla Jónssonar og Jóns G. Friðjónssonar um íslenskt mál í Morgunblaðinu. „Ekki tekur nema andartak að opna búðina“ sagði Gísli, og opnunartími væri því „sem örskotsstund, þegar snúið er lykli eða handfang hreyft“. Og í bréfi sem Jón birti var sagt: „Þegar sagt er að opnunartími verslunar sé frá 9:00 til 18:00, þá er, stranglega til tekið, því lýst, að verið sé að opna verslunina allan liðlangan daginn, eða alls í 9 klukkustundir.“ En við þetta er ýmislegt að athuga. Tengslin milli sagna og nafnorða sem leidd eru af þeim með viðskeytinu -un eru alls ekki alltaf þau sömu – þótt merking nafnorðanna sé oftast 'það að gera' vísa þau líka stundum til ástands sem leiðir af verknaðinum.

Það er alls ekki svo að orðið opnun vísi alltaf til verknaðar eða atburðar sem taki aðeins örskotsstund. Í Morgunblaðinu 1965 segir: „Ef til vill er tímabundin opnun landhelginnar spor í þá átt.“ Í Fréttablaðinu 2013 segir: „Um tímabundna opnun er að ræða í sumar en ef vel tekst til verður áframhaldandi opnun næsta sumar.“ Í Norðurlandi 1906 er birt fjögurra erinda kvæði sem sagt er hafa verið flutt „við opnun sýningar „Iðnaðarmannafélags Akureyrarkaupstaðar“ 26. júní 1906“. Varla dettur fólki í hug að kvæðið hafi allt verið flutt á þeirri örskotsstund sem það tók að opna dyr sýningarsalarins. Hliðstæð dæmi þar sem opnun vísar til atburðar eða ástands sem stendur yfir í nokkurn tíma eru ótalmörg.

Sama gildir um lokun. Þótt það taki oftast aðeins örskotsstund að loka, rétt eins og opna, getur nafnorðið lokun vísað til verknaðar eða atburðar sem stendur yfir í nokkurn tíma. Þannig segir t.d. í Morgunblaðinu 1965: „Fyrri lokun vegarins var gerð klukkan átta í morgun að ísl. tíma og var henni aflétt klukkan ellefu.“ Í Morgunblaðinu 1979 segir: „Með ströngu eftirliti og tímabundnum lokunum veiðisvæða ætti að vera unnt að koma í veg fyrir þetta að mestu leyti.“ Í Fréttablaðinu 2021 segir: „Þá hefur mat eigna lækkað í kjölfar faraldurs, rekstrarerfiðleika og tímabundinnar lokunar.“ Í öllum þessum tilvikum, og ótalmörgum öðrum, er ljóst að lokun vísar ekki til einstaks atburðar sem tekur örskotsstund, heldur til viðvarandi ástands.

Það er sem sé ljóst að nafnorðin opnun og lokun geta vísað til verknaðar eða ástands sem stendur yfir í nokkurn tíma. Og þegar að er gáð er það ekki heldur svo að sagnirnar opna og loka vísi alltaf til einhvers sem stendur bara yfir í örskotsstund. Í Fiskifréttum 2016 segir: „Er rætt var við Ægi beið hann eftir því að ákveðið hólf eða hafsvæði yrði opnað fyrir siglingum frá kl. 17:00 til 05:00 að íslenskum tíma.“ Í Fréttablaðinu 2019 segir: „Þetta er í fjórða skipti sem þeir opna tímabundið verslun af þessu tagi.“ Í Morgunblaðinu 2000 segir: „Af þeim sökum stóð til að loka hluta Miklubrautar frá miðnætti til kl. 6 í morgun.“ Í Fréttablaðinu 2019 segir „stendur til að loka göngunum frá 5. til 7 júní“. Sambærileg dæmi eru fjölmörg.

Það er því ekki nokkur leið að hafna orðinu opnunartími á þeim forsendum að það sé „órökrétt“ eða „ætti að“ merkja eitthvað annað. Það er fjöldi viðurkenndra fordæma fyrir því að bæði opna og opnun vísi til athafnar eða ástands sem stendur yfir í lengri tíma. Það er ekki heldur hægt að amast við opnunartíma á þeim forsendum að það sé hrá yfirfærsla á opening hours í ensku eins og nefnt hefur verið. Elsta dæmi um orðið er hundrað ára gamalt, frá því löngu áður en enska fór að hafa áhrif á íslensku að ráði. Miklu nær er að segja að danska orðið åbningstid liggi að baki. Eftir sem áður getur fólki auðvitað fundist orðið opnunartími ljótt og amast við því á þeim forsendum, en slík smekksatriði eru ekki til umræðu hér.

Í gær birtist frétt á Vísi um val á fulltrúa Íslands á Feneyjatvíæringnum 2024 undir fyrirsögninni „Tilfinningin er auðmýkjandi“. Fyrirsögnin var innan gæsalappa og því sett fram eins og hún væri höfð orðrétt eftir listakonunni sem um ræðir, en þegar fréttin er lesin kemur í ljós að svo virðist ekki vera, því að það sem er haft eftir henni þar er „það er auðmjúk tilfinning sem fylgir því að hafa fengið að vera valin“. Fyrirsögnin virðist því vera umorðun Vísis, og hefur reyndar verið breytt í „Hildigunnur fulltrúi Íslands á Feneyjatvíæringnum 2024“. Væntanlega hafa verið gerðar athugasemdir við notkun lýsingarorðsins auðmýkjandi í upphaflegri fyrirsögn, enda er hún í ósamræmi við það sem hefur verið venja.

Sú málnotkunin er þó ekki einsdæmi eins og ég skrifaði um í pistli fyrr á árinu. Lýsingarorðið auðmýkjandi er upphaflega lýsingarháttur nútíðar af sögninni auðmýkja, og af sama stofni eru lýsingarorðið auðmjúkur og nafnorðið auðmýkt. Sögnin er skýrð 'gera lítið úr (e-m), vanvirða (e-n)' í Íslenskri nútímamálsorðabók en lýsingarorðið auðmjúkur er þar skýrt 'bljúgur og undirgefinn' og nafnorðið auðmýkt er skýrt 'það að vera auðmjúkur'. Það er því merkingarmunur á auðmýkja og auðmýkjandi annars vegar og auðmjúkur og auðmýkt hins vegar, en auðmýkjandi virðist vera að breyta um merkingu og færa sig yfir í flokk með auðmjúkur og auðmýkt. Það er svo sem ekki undarlegt að eitthvað slíkt gerist.

Í fyrri pistli mínum um þessi orð sagði ég: „Það er æskilegt að halda sig við málhefð og halda áfram að gera skýran greinarmun á auðmjúkur og auðmýkt annars vegar og auðmýkja og auðmýkjandi hins vegar.“ En málið er flóknara en ég hélt. Í fornu máli er sögnin auðmýkja (auðmýkva) sig afturbeygð og merkir samkvæmt Orbog over det norrøne prosasprog 'vise ydmyghed / underdanighed / velvilje', þ.e. 'sýna auðmýkt / undirgefni / hlýhug'. Þessa merkingu hefur sögnin a.m.k. stundum allt fram á 20. öld – „Hvað getur hrifið hjarta mannsins meira eða fremur komið því til að auðmýkja sig fyrir Drottni?“ segir í Norðanfara 1877. Þarna er merkingin 'sýna auðmýkt' fremur en 'lítillækka' þótt vissulega sé stutt á milli.

Sama virðist gilda um lýsingarháttinn/lýsingarorðið auðmýkjandi. Þannig segir í Lögbergi 1889: „Það er opt og tíðum ofur auðmýkjandi, hefur mjer fundizt, að vera maður.“ Í Kennaranum 1900 segir: „Hann fær þeim korn og skilar þeim aftur peningunum. Þotta göfuglyndi hans hefur auðmýkjandi áhrif á þá.“ Í þessum dæmum, og nokkrum fleiri frá svipuðum tíma, virðist auðmýkjandi fremur merkja 'gera auðmjúkan' en 'lítillækka'. En seint á 19. öld fara að sjást dæmi þar sem sögnin er ekki notuð afturbeygð og hefur greinilega merkinguna 'lítillækka', t.d. í Ísafold 1892: „þótt ekkert sjerstakt kæmi fyrir, gerðu menn sjer að skyldu að kvelja þá og pína og auðmýkja, sem mest mátti verða.“

Á 20. öld virðist auðmýkja og auðmýkjandi yfirleitt merkja 'gera lítið úr, vanvirða‘ og vera neikvætt þótt vissulega geti það oft verið túlkunaratriði, ekki síst þegar orðin eru notuð í tengslum við trúarbrögð. Sögnin auðmýkja hefur enn þessa neikvæðu merkingu í öllum tilvikum, held ég, en á síðustu árum eru farin að sjást dæmi um lýsingarorðið auðmýkjandi í jákvæðri merkingu, eins og í fyrirsögninni sem vísað var til í upphafi. Samkvæmt því sem að framan segir má halda því fram að orðið sé með þessu að hverfa aftur til upprunans og því er kannski ekki ástæða til að amast við þessari merkingarbreytingu þótt hún sé vissulega í andstöðu við þá merkingu sem orðið hefur venjulega haft í meira en heila öld.

Orðið metfé merkti upphaflega 'e-ð sem ekki var fast verðlag á en meta varð til fjár hverju sinni' eins og segir í Íslenskri orðabók, en þar er tekið fram að sú merking sé úrelt. Þessi merking kemur t.d. fram í Eimreiðinni 1903 þar sem segir: „Víghestar vóru líka í miklu hærra verði en aðrir hestar. Þeir vóru metfé, en verð á öðrum hestum var lögákveðið.“ En á 19. öld hnikaðist merkingin til eins og ýmis dæmi sýna. Í Norðanfara 1867 segir „þó finnst mjer kertaformsályktunin mikla á síðasta þingi vera enn meira afbragð; hún er, „hreint út sagt“, metfje“. Í Iðunni 1887 segir „það hafði verið hin mesta metfje-skepna“, í Austra 1893 segir „hér er kíkir, metfé mest“ og í Fjallkonunni 1897 segir „Var hann hið mesta metfé á vöxt“.

Eldri merking orðsins átti einungis við áþreifanlega gripi, oftast búfénað, en þarna sést að farið er að nota orðið um óáþreifanleg fyrirbæri eins og ályktun. Í eldri merkingunni voru gripirnir annaðhvort metfé eða ekki og ákvæðisorð eins og hin/hið mesta/mest og skilgreiningin á vöxt sýna því glöggt að merkingin hefur breyst og er orðin 'verðmikill hlutur, úrvalsgripur' sem gefin er sem aðalmerking í Íslenskri orðabók. Þessi merkingarbreyting er í sjálfu sér mjög eðlileg – ástæðan fyrir því að það þurfti að meta eitthvað sérstaklega var yfirleitt mikið verðmæti þess og þess vegna hafa málnotendur farið að skilja metfé þannig að það merkti 'verðmætur hlutur'. Þetta var aðalmerking orðsins mestalla 20. öldina.

En á seinasta hluta aldarinnar fékk orðið nýja merkingu. Fyrsta dæmi þess sem ég hef fundið er í Morgunblaðinu 1962, þar sem segir frá kaupum Manchester United á skoska knattspyrnumanninum Dennis Law: „Kaupverðið var um 14 millj. ísl. króna og er það hæsta verð sem enskt félag hefur greitt fyrir knattspyrnumann. Þetta er í annað sinn sem Dennis Law er seldur fyrir metfé.“ Í Vísi 1963 er fyrirsögnin „Ure til Arsenal fyrir metfé!“ en í fréttinni segir „Það var Arsenal sem keypti hann á metfjárhæð 65.000 pund.“ Í Fálkanum 1963 segir: „Árangurinn varð sá, að myndir hans voru seldar fyrir metfé.“ Það er þó fyrst undir 1980 sem þessi merking fer að verða áberandi, einkum um sölu á knattspyrnumönnum og listaverkum.

Undir 1990 er nýja merkingin orðin yfirgnæfandi og þá skrifar Gísli Jónsson í Morgunblaðinu 1989: „Hins vegar finnst mér hæpið að fara með orðið metfé yfir merkinguna hærri upphæð en áður hefur þekkst í einhverju sambandi.“ En tólf árum síðar hafði Gísli linast í andstöðunni og sagði 2001: „Mér þótti þetta svolítið hæpið fyrst, en ég sætti mig við það. Metfé er í sjálfu sér mjög gott orð, og merking orða hefur oft breyst í aldanna rás, enda má tunga okkar ekki verða steingervingur, þótt við vöndum hana og verjum.“ Í blöðum frá þessari öld hefur orðið langoftast merkinguna 'fjárupphæð sem slær met' og hún er komin inn í Íslenska nútímamálsorðabók, auk merkingarinnar 'sérstaklega gott húsdýr eða góður gripur'.

Orðið hefur þó stundum aðra merkingu í óformlegu tali, a.m.k. í máli sumra. Sú merking er einkum höfð um fólk og kemur fram í setningum eins og hann/hún/hán er nú algert metfé. Þarna getur orðið vissulega merkt 'dýrgripur‘ en virðist oftast merkja fremur 'sér á báti' eða jafnvel 'skrítin skrúfa'. Þetta er sem sé notað um fólk sem sker sig úr hópnum á einhvern hátt – í orði, hugmyndum eða athöfnum – og er frekar góðlátlegt en hæðnislegt að ég held þótt erfitt sé að átta sig nákvæmlega á því vegna heimildaskorts. Þessarar merkingar verður naumast vart í rituðu máli að því er virðist og því er erfitt að segja hversu útbreidd hún er, en fróðlegt væri að vita hvort lesendur nota orðið á þennan hátt eða kannast við þessa merkingu.

Nýlega var ég spurður um sögnina fjárafla sem fyrirspyrjandi sagðist oft hafa rekist á undanfarið í merkingunni 'afla fjár'. Ég kannaðist ekki við þessa sögn og hana er ekki að finna í neinum orðabókum. Hún kom mér samt ekkert á óvart vegna þess að á síðustu árum hefur það færst mjög í vöxt að nota samsettar sagnir í stað orðasambands með sögn og nafnorði eða sögn og forsetningu eða atviksorði. Þetta eru sagnir eins og haldleggja í stað leggja hald á, frelsissvipta í stað svipta frelsi, nafnbirta í stað birta nafn, ökuleyfissvipta í stað svipta ökuleyfi, brottvísa í stað vísa brott, o.s.frv. Stundum eru samsettar sagnir líka myndaðar af nafnorði án þess að nokkur sögn liggi að baki, eins og t.d. jólaskreyta af jólaskraut.

En ég fór að leita dæma um fjárafla og fann fleiri, eldri og fjölbreyttari dæmi en ég átti von á. Elsta dæmið sem ég fann var fimmtíu ára gamalt, úr Vikunni 1972: „United Artists, fyrirtækið sem framleiðir myndina, hefur lofað mér því að þeir muni fjárafla tvær kvikmyndir.“ Þarna er merkingin augljóslega ekki 'afla fjár', heldur 'fjármagna'. Elsta dæmi þar sem merkingin 'afla fjár' er skýr er í Fréttamolanum 1986: „Fyrir páska þótti gjaldkera félagsins […] kominn tími til að fjárafla eitthvað.“ Í Bæjarbót 1989 segir: „Að undanförnu hafa strákarnir verið, eins og bæjarbúar hafa eflaust tekið eftir, að fjárafla fyrir ferðinni.“ En iðulega gæti hvor merkingin sem er átt við og kemur í sama stað niður hvor er valin.

Í Morgunblaðinu 1980 segir: „sá styrkur hefur hvergi nærri nægt og framleiðendur átt í erfiðleikum með að fjárafla sinn hluta.“ Þetta gæti merkt bæði 'afla fjár til síns hluta' og 'fjármagna sinn hluta'. Í Foringjanum 1980 segir: „Til að fjárafla alla þessa starfsemi okkar erum við með flugeldasölu um hver áramót“. Í Fréttum 1986 segir: „Meistaraflokkur og 2. flokkur ÍBV í handbolta selur um þessar mundir svokölluð lukkudagatöl, til að fjárafla rekstur handboltadeildarinnar.“ Í Morgunblaðinu 1986 segir: „Knattspyrnuhátíðin er til að fjárafla gerð íþróttavallar við Litla-Hraun.“ Í Íþróttablaðinu 1991 segir: „Hún hefur selt nokkur hundruð kílómetra af klósettpappír til þess að fjárafla utanlandsferðir.“

Eins og dæmin sýna tekur fjárafla oft andlag í þolfalli – „fjárafla tvær kvikmyndir“, „fjárafla sinn hluta“, „fjárafla alla þessa starfsemi“, „fjárafla þátttöku“ o.s.frv. En í dæmum þar sem merkingin 'afla fjár' er skýr er hægt að hafa sögnina án andlags – „fjárafla í nafni félagsins“, „fjárafla eins og skepnur“, „allir fjárafla nema einn“, „við erum reyndar mjög dugleg að fjárafla“ o.s.frv. Í þessari merkingu tekur sögnin líka stundum forsetningarlið með fyrir – „fjárafla fyrir ferðinni“, „fjárafla fyrir skuldum“, „fjárafla fyrir starf félagsins“, „fjárafla fyrir deildina“ o.s.frv. Í tveimur fyrrnefndu dæmunum er merkingin 'til að greiða' og þá stjórnar fyrir þágufalli en í tveim þeim seinni er merkingin 'í þágu' og þá stjórnar sögnin þolfalli.

Að lokum má spyrja hvernig eigi að bregðast við sögninni fjárafla – er þetta gagnleg viðbót við málið sem sjálfsagt er að bjóða velkomna, eða er þetta óþarft orð sem rétt er að stugga við? Það er auðvitað smekksatriði. Sögnin er óþörf í þeim skilningi að hægt er – og venja – að orða merkingu hennar á annan hátt, en það sama gildir auðvitað um mikinn fjölda orða í málinu. Það má alveg halda því fram að samsettar sagnir séu almennt frekar stirðar, en svo má líka segja að það sé liprara að tala um að fjárafla starfsemina eða fjárafla fyrir ferðinni en afla fjár til starfseminnar og afla fjár til ferðarinnar. Ég get ekki heldur séð að fjárafla sé neitt verri sögn en fjármagna sem er auðvitað fullkomlega viðurkennd.