Eiríkur Rögnvaldsson

Fyrir 40 árum sat ég í námskeiði um setningafræði í Háskóla Íslands. Kennarinn var Höskuldur Þráinsson sem þá var nýkominn þar til starfa frá námi í Bandaríkjunum. Hann hafði þann hátt á í kennslunni að leggja fyrir okkur verkefni af öðru tagi en við höfðum kynnst áður. Þau verkefni sem ég hafði gert áður í há­skólanámi mínu höfðu flest þann tilgang að athuga hvort nem­andinn  hefði tileinkað sér það sem hann átti að vera búinn að læra í tímum og af les­efn­inu, eða voru til þess ætluð að finna einhverja tölu sem væri hægt að hengja á nemendur og kalla einkunn.

Þessi verkefni voru hins vegar mikilvægur hluti kennslunnar, e.t.v. sá mikilvægasti – í þeim fengum við sjálf að „uppgötva“ eitthvað og Höskuldur var einkar laginn við að láta nemendum finnast að þeir væru sjálfir að uppgötva stórmerkilegar nýjungar. Þar bar hæst þá „uppgötvun“ mína og annarra í námskeiðinu að sem og er væru ekki tilvísunarfornöfn eins og við höfð­um öll lært hjá Birni Guðfinnssyni, heldur samtengingar. Það lét Höskuldur okkur upp­götva með því að setja fyrst fram nokkrar einfaldar staðreyndir og síðan fá­einar setn­ingar og láta okkur svo skoða þetta í samhengi. Þá varð niðurstaðan augljós og óumflýjanleg.

Ég kunni minn Björn Guðfinnsson og hafði staðið í þeirri meiningu fram að þessu að málfræðigreining hans væri hafin yfir efa. Heimsmynd mín hefur því sjaldan orðið fyrir þyngra höggi en þegar ég var látinn gera þessa uppgötvun, og ekkert hefur kennt mér meira um gagn­rýna hugsun. Í gagnfræðaskóla var ég mjög sjóaður í því að finna fall tilvísunarfornafna, sem ekki var á allra færi, en þarna reyndist sú kunnátta allt í einu óþörf, gagns­laus – og raunar hlægileg. En ég sannfærðist, og hefur alla tíð síðan fundist þessi endurskilgreining Höskuldar á sem og er, sem birtist í svo í greininni „Tilvísunarfornöfn“ í Íslensku máli 1980, vera frábært dæmi um einfalda og skýra málfræðilega röksemdafærslu.

Samt er enn, 40 árum síðar, verið að kenna sumum íslenskum börnum og unglingum að sem og er séu tilvísunarfornöfn. Ég veit ekki hversu víða þetta er gert, en hef sannfrétt að það sé í einhverjum skólum. Ég verð að játa að það er ofar mínum skilningi. Auðvitað er mér vel ljóst að þótt eitthvað sé kennt á háskólastigi á það ekki endilega alltaf erindi í grunnskólakennslu. Auðvitað þarf að setja kennsluefni í grunnskóla fram á þann hátt að hæfi nemendum, og þá getur þurft að víkja frá fræðilegri nákvæmni til einföldunar. En hér er bara ekki um slíkt að ræða. Þvert á móti – það er miklu flóknara að kenna það að sem og er séu tilvísunarfornöfn en að þau séu tengingar.

Í hvaða grein annarri en íslensku myndi það þekkjast að enn sé verið að kenna eitthvað sem sýnt hefur verið fram á fyrir 40 árum að er kolrangt? Hvers á íslenskan að gjalda?

Í lýsingum á íslenskum málhljóðum er sagt að s sé myndað þannig að tungan leggist upp að tannberginu (stallinum aftan við efri framtennur) og myndi öng (þrengingu) sem loftstraumurinn frá lungunum þrýstist um. Í flestum lýsinganna er gert ráð fyrir að það sé tungubroddurinn sem myndar þrenginguna, en í Mállýskum I segir Björn Guðfinnsson þó að þrengingin myndist „milli tungubrodds (og stundum tungufitjar) og neðri hluta tannbergs“. Tungufit eða (tungublað) er sá hluti tungunnar sem er næst fyrir aftan tungubroddinn.

Þegar ég fór að kenna hljóðfræði fyrir 35 árum áttaði ég mig fljótlega á því að ég mynda þrenginguna í s ekki með tungubroddinum heldur tungufitinni/tungublaðinu, en tungubroddurinn er sveigður niður og liggur fyrir aftan framtennur í neðri gómi. Ég spurði nemendur hvernig þeir mynduðu s og u.þ.b. helmingur þeirra reyndist mynda þrengingu með tungubroddinum en hinn helmingurinn myndaði s eins og ég. Eftir þetta spurði ég alltaf að þessu þegar ég kenndi hljóðfræði og niðurstaðan var alltaf svipuð, þótt yfirleitt væru öllu fleiri með tungubroddsmyndun. Ég hef hins vegar aldrei kannað hvort einhver heyranlegur munur sé á s-hljóðum fólks eftir því hvora aðferðina það notar.

Það er rétt að hafa í huga að íslenska er sérstök að því leyti að hún hefur aðeins eitt s-hljóð en flest tungumál í kringum okkur hafa fleiri. Enska hefur t.d. samsvarandi raddað hljóð eins og í zero, auk hljóða þar sem þrengingin er aðeins aftar eins og upphafshljóðið í she og samsvarandi raddað hljóð í treasure, og svo tvinnhljóðin í chill og jam. En vegna þess að íslenska hefur aðeins eitt hljóð af þessu tagi hefur það verulegt svigrúm og getur hljómað á talsvert mismunandi hátt án þess að ruglast saman við nokkuð annað – og án þess að við tökum eftir því. Fólk sem er að læra íslensku verður hins vegar oft dálítið ruglað í ríminu vegna þess að það heyrir fjölbreytt s-hljóð og heldur að munur hljóðanna hafi eitthvert gildi.

Það er í sjálfu sér ekkert undarlegt að íslenskt s skuli vera myndað á fleiri en einn hátt. Setjum okkur í spor barns á máltökuskeiði sem er að ná valdi á íslenskum málhljóðum. Barnið skoðar vitanlega ekki upp í foreldra sína til að sjá hvernig þau myndi s, heldur reynir að beita eigin talfærum til að mynda svipað hljóð og það heyrir í umhverfi sínu. Sum börn prófa að mynda þrengingu með tungubroddinum og mynda hljóð sem þau finna að umhverfi samþykkir, þannig að þau hafa enga ástæðu til að endurskoða tilgátu sína. Önnur prófa að nota tungufit/tungublað til að mynda þrenginguna og finna einnig að umhverfið samþykkir þeirra sþannig að þau halda sig við það.

Þetta hefur aldrei verið rannsakað neitt. Við vitum ekki hlutföllin milli þessara tveggja aðferða, við vitum ekki hvort einhver kerfisbundinn heyranlegur munur er á þeim, við vitum ekki hvort þessi mismunandi hljóðmyndun tengist aldri, kyni, landshlutum, eða jafnvel genum. Ég gerði nýlega örlitla könnun á þessu á Facebook sem um 90 manns á ýmsum aldri tóku þátt í. Rétt tæpur helmingur sagðist mynda s með tungubroddi en rúmur helmingur með tungufit/tungublaði. Í yngsta aldurshópnum, hjá fólki fæddu eftir 1990, var tungubroddsmyndun í meirihluta en þátttakendur á þeim aldri voru svo fáir að það er ekki marktækt. Ekki var heldur hægt að lesa neitt um kynjamun út úr niðurstöðunum, og upplýsingar um uppruna fólks vantar. Þetta er því enn órannsakað mál.

Stundum er sagt að skýr framburður felist í því að „bera fram alla stafina“ en það er villandi orðalag af tveimur ástæðum. Í fyrsta lagi berum við ekki fram stafi, heldur hljóð – bókstafirnir eru hins vegar fulltrúar hljóðanna í riti, og þessu tvennu má ekki rugla saman. Í öðru lagi er það rangt að hver einasti bókstafur í orðinu rituðu skuli alltaf eiga sér fulltrúa í framburðarmynd þess. Mjög algengt er að einhver hljóð sem koma fram í sumum beygingarmyndum orðs, t.d. lokahljóð stofns, komi ekki fram í öðrum myndum orðsins eða skyldum orðum, án þess að nokkur ástæða sé til að tala um óskýrmæli. Þótt g sé í stofni lýsingarorðsins margur og f (borið fram v) í nafnhætti sagnarinnar þurfa ber fólk aldrei fram neitt g-hljóð í hvorugkyninu margt, eða f/v í þátíðinni þurfti. Við segjum öll mart og þurti þótt g og f séu auðvitað skrifuð í þessum myndum.

Dæmi á við þessi eru mýmörg í málinu, einkum í samhljóðaklösum sem myndast þegar ending sem hefst á samhljóði bætist við stofn sem endar á tveimur (eða fleiri) samhljóðum, eins og í marg+t, þurf+ti. Þá er algengast að miðhljóð klasans (eitt eða fleiri) falli brott, en upphafs- og endahljóð hans standi eftir. Ekki er þetta þó algilt, og útilokað að gefa nákvæma lýsingu á slíkum brottföllum vegna þess að orð sem virðast sambærileg haga sér ekki alltaf eins. Sum brottföll eru algild, eins og í margt og þurfti, en önnur eru háð einstaklingum, talhraða, málsniði o.fl. Í slíkum tilvikum er oft álitamál hvort réttlætanlegt er að tala um „óskýran“ framburð – og eins hvenær hægt er að tala um ofvöndun, þ.e. að framburðurinn sé lagaður um of að stafsetningunni.

Það er fullkomlega eðlilegt að fella brott áherslulaus sérhljóð í enda orðs ef næsta orð hefst á sérhljóði. Ég sagði ekki neitt berum við fram Ég sagð' ekki neitt og Þeir fóru út berum við fram Þeir fór' út. h fellur einnig brott í upphafi áherslulausra orða í eðlilegu, samfelldu tali; Fór hann burt? berum við fram Fór 'ann burt? og Ég sýndi henni hann berum við fram Ég sýnd 'enn 'ann. Þegar h fellur framan af fornöfnunum henni og hann í seinna dæminu byrja þau á sérhljóði (enni og ann). Þá eru komin saman sérhljóð í upphafi orðanna og sérhljóð í enda næsta orðs á undan og þau síðarnefndu falla þá brott í samræmi við áðurnefnda reglu. Skemmtilegasta dæmið um þetta er ljóðlína Stuðmanna, Ann 'ann 'enn enn, þ.e. Ann hann henni enn. h er hins vegar borið fram í slíkum tilvikum ef orðin bera áherslu.

Ýmiss konar samlaganir eru algengar milli orðhluta í samsettum orðum, oftast þannig að fyrsta hljóðið í seinni orðhlutanum leitast við að laga seinasta hljóðið í þeim fyrri að sér, t.d. hvað varðar röddun. Þannig berum við fram f í Hafsteinn vegna þess að næsta hljóð, s, er óraddað; en í Hafrún berum við fram v vegna þess að r er raddað. Í upphafi ýmissa fornafna og atviksorða er borið fram ð í stað þ, þegar þessi orð standa í áherslulausri stöðu í setningum. Þannig berum við Ég sýndi þér það venjulega fram Ég sýndi ðér ðað, en þurfi hins vegar að leggja áherslu á orðin er borið fram þ; Ég sýndi ðér ÞETTA. Nefhljóð fá mjög oft sama myndunarstað og eftirfarandi lokhljóð. Þannig er eðlilegt að bera komdu fram kondu og innbær fram imbær – sbr. líka að algengt gælunafn af Ingibjörg er Imba, ekki Inba.

Ekkert af því sem hér hefur verið nefnt er ástæða til að kalla óskýrmæli – þvert á móti er flest af því eðlilegur vandaður framburður. Á hinn bóginn er venja að kenna það við óskýrmæli þegar rödduð önghljóð, ð, g og v, falla brott milli sérhljóða og í enda orðs. Þannig er algengt að fólk beri dagblað fram dabla, og felli því brott bæði g og ð. Smáorð eins og og og það eru líka oft borin fram o og þa (eða ða inni í setningu). Brottfall af þessu tagi leiðir til þess að forsetningarnar að og af falla iðulega saman í framburði, verða báðar að a, og það leiðir aftur til samblöndunar orðasambanda með þessum forsetningum. Til óskýrmælis má líka telja það þegar tvíhljóð einhljóðast, eins og oft gerist; einkum með stutt tvíhljóð, og frekar í áherslulausum atkvæðum. Sem dæmi má nefna námsbakur í stað námsbækur, vitlust í stað vitlaust, og solskin í stað sólskin.

Samhljóðasambandið rn er borið fram á ýmsan hátt í íslensku. Upprunalegur framburður hefur væntanlega verið sá sem rithátturinn bendir til, þ.e. r+n. Sá framburður hefur á síðari árum einkum verið bundinn við Austur-Skaftafellssýslu en virðist nú vera að hverfa. Í venjulegum framburði kemur lokhljóð, d, á milli r og n, þannig að orð eins og barn og stjarna eru borin fram bardn og stjardna. Stundum fellur r alveg brott, þannig að framburðurinn verður badn og stjadna. Staða þessara tilbrigða er ekki alveg sú sama – rdn-framburðurinn gengur alltaf, en sumum þykir dn-framburðurinn óformlegri og hann er síður notaður í formlegu málsniði. Hann er líka tæplega notaður í sumum orðum – þótt ég beri börnin venjulega fram bödnin myndi ég ekki bera vörnin fram vödnin.

Með þessum fyrirvara um málsnið og einstök orð má segja að þessi þrjú tilbrigði – rn, rdn og dn – njóti öll viðurkenningar sem góður og gildur íslenskur framburður. En svo er eitt tilbrigði enn, þar sem r-ið fellur alveg brott og n stendur eitt eftir. Þetta er að vísu miklu takmarkaðra en hin afbrigðin því að það kemur aðeins fyrir á mótum beygingarendinganna -ar, -ir og -ur og ákveðins greinis, þ.e. í orðum eins og skólanir í stað skólarnir, gestinir í stað gestirnir og bækunar í stað bækurnar. Ekki er mikið vitað um þennan framburð en samkvæmt rannsóknum Björns Guðfinnssonar upp úr 1940 bar nokkuð á honum um sunnan- og vestanvert landið. Kristján Árnason telur í Íslenskri tungu I að hann sé í sókn en það hefur ekki verið rannsakað. En öfugt við hin tilbrigðin nýtur þessi framburður ekki viðurkenningar.

Í sumar varð gífurlegt fjaðrafok í Málvöndunarþættinum hér á Facebook þegar menntamálaráðherra sagði skólanir í sjónvarpsviðtali og notað þar væntanlega þann framburð sem hún ólst upp við, eins og við gerum yfirleitt. En fólk brást ókvæða við og sagði að þetta væri „ekki boðlegt af menntamálaráðherra landsins“, það væri „mjög sorglegt að menntamálaráðherra skuli ekki tala betri íslensku“ og væri jafnvel „ekki talandi á eigin tungu“, talaði um „latmælgi“ og „linmælgi“ ráðherrans, „ambögur“ og „málhelti“ og ýjaði jafnvel að því að ráðherrann væri með tunguhaft. Slíkt orðfæri um tiltekinn einstakling er auðvitað algerlega ótækt og þeim til skammar sem viðhafa það. Ráðherra er vitaskuld opinber persóna sem er sjálfsagt að gagnrýna málefnalega, en þetta átti ekkert skylt við það.

Þótt þessi framburður sé ekki algengur á hann sér langa hefð, e.t.v. allt frá 18. öld, og ég sé ekki hvers vegna hann ætti að vera eitthvað verri eða óæskilegri en önnur framburðartilbrigði sambandsins rn – eða verri en önnur svæðisbundin framburðartilbrigði. Staðbundnar framburðarmállýskur eða tilbrigði hafa yfirleitt verið umborin eða þeim jafnvel hampað og engin ástæða til að þessi framburður fái aðra meðferð. Það eru engin rök í málinu að það eigi að bera fram r í skólarnir af því að þar sé skrifað r – með sömu rökum yrðum við að hafna hinum venjulega framburði, skólardnir, sem hefur d þótt það eigi ekki að koma fram í stafsetningunni. Stafsetningu er hvorki hægt að nota til að réttlæta tiltekinn framburð né hafna.

Oft er gerður munur á því sem kallað er lærð og virk orðmyndun. Með lærðri orðmyndun er átt við það þegar einhver – einstaklingur eða hópur – tekur sig til og ákveður að búa til íslenskt orð yfir tiltekið hugtak, eða íslenska samsvörun ákveðins erlends orðs. Stundum er þar aðeins um eitt orð að ræða (í einu), en meginhluti slíkrar orðasmíði fer fram í orðanefndum sem fást við að semja íslensk fagorð (íðorð) í tiltekinni grein, s.s. iðngrein eða vísindagrein. Í slíkum orðanefndum sitja yfirleitt sérfræðingar í viðkomandi grein, en fá oft ráðgjöf frá málfræðingum.

Þess vegna er það algengt í þessari tegund orðmyndunar að notuð séu forskeyti eða viðskeyti sem eru gömul í málinu, en hafa nú glatað merkingu sinni að einhverju eða öllu leyti. Þetta táknar að nýyrðin sem mynduð eru með þeim verða oft ekki gagnsæ; þ.e., oft er ekki hægt að skilja þau svo að ótvírætt sé út frá merkingu einstakra hluta þeirra. Viðskeytið -ald hefur t.d. verið dálítið notað í lærðri orðmyndun, í orðum eins og mótald, pakkald, rafald o.fl., en það hefur enga fasta merkingu sem geri fólki kleift að átta sig á merkingu orðanna.

Í lærðri orðmyndun eru líka stundum tekin upp gömul íslensk orð, sem fallin hafa verið úr notkun, og þeim gefin ný merking; stundum eitthvað breytt­um. Þekktasta dæmi um þetta er orðið sími, sem til var í fornmáli, stundum sem hvorugkynsorðið síma, og merkti ‘band, þráður’, en var svo endurvakið og gefin núverandi merking um aldamótin 1900. Einnig má nefna orðið bur, sem í fornmáli merkir ‘sonur’ en lagt hefur verið til að verði notað í hvorugkyni sem kynhlutlaust orð í merkingunni ‘barn, afkvæmi’ til hliðar við sonur/dóttir, ekki síst í kenninöfnum.

Virk orðmyndun er það aftur á móti kallað þegar orð sprettur upp vegna þess að þess er þörf á ákveðnum stað og tíma, án þess að það sé endilega skráð á blað, og oft án þess að hægt sé að benda á nokkurn sérstakan höfund. Vegna þess að við búum oft til orð um leið og við þurfum á þeim að halda verða þau að vera gagnsæ; viðmælandinn verður að átta sig á því umsvifalaust hvað við eigum við. Ef það gerist ekki, og við þurfum að fara að útskýra orðið, er auðvitað til lítils barist; þá er eins gott að byrja á útskýringunni.

Af þessu leiðir að í virkri orðmyndun eru aðallega notaðar samsetn­ingar, og svo tiltölulega fá forskeyti og viðskeyti sem hafa nokkuð fasta og afmarkaða merkingu, svo sem ó‑, ‑legur, ‑ari og ‑un. Þótt tengsl þeirra við grunnorðið séu að vísu ekki alltaf þau sömu (t.d. í ónæði og ólykt, eða ellilegur og asnalegur), þá skýra orð sem með þeim eru mynduð sig oftast sjálf. Í virkri orðmyndun er líka mikið um það að tekin séu erlend orð og löguð meira og minna að íslensku – sett á þau íslenskar beygingarendingar eða íslensk aðskeyti (töffari), breytt um orðflokk (sína) o.fl.

Annars má ekki skilja þetta svo að alltaf sé skýr munur á lærðri og virkri orðmyndun. Svo er ekki; miklu fremur má segja að þetta séu tveir andstæðir pólar, en milli þeirra sé samfella þar sem ómögulegt er að draga ákveðin skil. En með því að skoða Íðorðabankann annars vegar og Nýyrðavef Árnastofnunar hins vegar má fá ágæta hugmynd um muninn á orðum sem verða til við lærða og virka orðmyndun.

Skipuleg nýyrðasmíð á íslensku er yfirleitt talin hefjast fyrir alvöru í lok 18. aldar í ritum Lærdómslistafélagsins. Þar var skrifað um ýmis efni sem ekki hafði áður verið fjallað um á íslensku, og því var þörf nýrra orða, og þaðan koma orð eins og farfugl, fellibylur, gróðurhús og afurð. Þegar kom fram á 19. öldina hófst svo mikil vakning um eflingu og hreinsun málsins, og þá koma einnig til fjölmörg nýyrði, t.d. var Jónas Hallgrímsson iðinn við nýyrðasmíð, og bjó til orð eins og hitabelti og ljósvaki.

Í nútímamáli hefur þörf fyrir nýyrði aukist gífurlega vegna þjóðfélags­breytinga; alltaf eru að koma upp ný hugtök og fyrirbæri sem við þurfum orð yfir. Nýyrðasmíð hefur líka verið blómleg undanfarna öld, og nýyrði sem gerð voru á tuttugustu öld einni skipta tugum þúsunda. Örlög þeirra – eins og nýyrða frá öllum tímum – hafa auðvitað verið mjög misjöfn. Sum notum við á hverjum degi, eins og útvarp, sjónvarp, tölva, tækni. Önnur hafa átt erfitt uppdráttar eða alveg horfið, eða þá aldrei vaknað til lífs meðal málnotenda, s.s. víðboð og víðvarp um útvarp, dragi um dráttarvél, og svo mætti lengi telja.

Orðaforðinn hefur líka aukist af orðum sem komin eru úr erlendum mál­um, svokölluðum tökuorðum. Erlend orð hafa verið tekin inn í málið á öllum tímum, og t.d. komu þónokkur orð af latneskum, frönskum og írskum upp­runa inn í málið fyrir landnám og á fyrstu öldum Íslands byggðar. Þar má nefna ýmis orð sem fylgdu kristninni, beint eða óbeint, eins og prest­ur, biskup, kross, djöfull o.s.frv.; en einnig ýmis önnur, eins og tafl, dúkur og klæði. En það hefur verið misjafnt eftir aðstæðum hvaðan straum­ur tökuorða hefur komið.

Á 14. og 15. öld versluðu Íslendingar tals­vert við Englendinga, og þá kom nokkuð af enskum orðum inn í málið, t.d. jafn algeng orð og sápa og par, en einnig kurteisi, fól, lávarður o.fl.Síðar jukust þýsk og dönsk áhrif á landinu, og þá kom mikið af nýjum orðum inn í málið, einkum með þýðingum guðsorðabóka um og eftir siða­skipti. Flest eru þau okkur framandi, og hafa væntanlega aldrei komist inn í venjulegt mál, orð eins og bíhalda, bevara, forbetra o.þ.u.l.; en einnig má nefna herlegheit, rólegheit, fyllirí, fiskirí, fangelsi.

Allt fram á síðustu öld komu flest tökuorð í íslensku úr dönsku, en frá því um seinni heimsstyrjöld hafa þau líklega langflest komið úr ensku. Þar má nefna orðin sjoppa, stæll, jeppi, hippi, nælon, stress, töff, næs, kúl, fíla, tékka, trimma, tsjilla; annars eru þessi orð svo mörg og algeng að engum ætti að vera vorkunn að finna nóg af dæmum um þau í daglegu tali sjálfs sín og annarra. Við skulum þó athuga að sjaldnast eru orðin alveg eins í íslensku og í málinu sem þau koma úr. Oftast er framburðurinn eitthvað frábrugðinn, og þar að auki fá orðin íslenskar endingar.

Þó er vissulega misjafnt hversu vel orðin aðlagast íslensku málkerfi. Jafngamalt orð og biskup hefur ekki enn fengið neina nefnifallsendingu; orðin lager, mótor, partí o.fl. brjóta t.d. þá reglu að a, i og u séu einu sérhljóðin sem koma fyrir í áherslu­lausum atkvæðum (í ósamsettum orðum); orðin næs og kúl taka engum fallend­ingum; tsjilla byrjar á samhljóðaklasa sem ekki þekkist í íslenskum orðum; og svo mætti lengi telja. Orð eins og bíll hefur hins vegar alger­lega fallið að íslensku málkerfi, bæði hljóðfræðilega og beygingarlega.

Tökuorð njóta líka mismikillar virðingar. Sum hafa verið tekin algerlega inn í málið og njóta sama réttar og önnur íslensk orð. Sem dæmi má nefna prestur, sápa, bíll. Við öðrum er aftur á móti amast af ýmsum orsökum. Stundum er það vegna þess að þau laga sig ekki að málkerfinu; innihalda hljóðasambönd sem ekki koma fyrir í íslenskum orðum, neita að beygjast, eða eitthvað álíka. Dæmi um þetta eru næs, stereó, bíó.

Önnur falla aftur á móti algerlega að málkerfinu, en er hafnað vegna þess að þau eru þegar til í málinu í annarri merkingu, eða íslenskt orð sömu merkingar er til og tökuorðið þykir þess vegna óþarft. Dæmi þessa er orðið díll (úr ensku deal) í merkingunni ‘verslun, kaup’ í samböndum eins og góður díll. Hins vegar er til orðið díll í merkingunni ‘blettur’, í samböndum eins og sjá ekki á dökkan díl, og þykir fullgild íslenska.

Oft veltir fólk því fyrir sér hversu mörg orð séu til í íslensku. Því er ómögulegt að svara en það er óhætt að segja þrennt: Þau eru mjög mörg, þeim er alltaf að fjölga, og engin leið er að tilgreina fjöldann nákvæmlega. Fólk hefur nefnilega á öllum tímum fengist við að búa til ný orð þegar á þeim þurfti að halda. Sum þeirra hafa kannski aðeins verið notuð einu sinni, en síðan fallið í gleymsku. Önnur hafa líklega verið notuð í fyrsta skipti í gær á öðru landshorni, þannig að það er ekki von að við höfum heyrt þau eða þau séu komin á orðabók.

Þess vegna þýðir ekkert að fletta upp í orðabók til að gá að því hvort eitthvert orð sé til eða ekki. Ef orðið finnst þar, getum við að vísu sagt að svo sé, en þótt það vanti í orðabókina er ekki hægt að halda því fram að það sé ekki til. Það er heldur ekki tilgangur orðabóka að innihalda öll orð málsins, enda væri það ekki hægt af framangreindum ástæðum. Orðabækur láta oftast nægja að sýna stofnorð og algengari samsetningar.

Í Ritmálssafni Orðabókar Háskólans, sem safnað hefur verið til síðan fyrir 1950, eru hins vegar tekin sem flest orð, jafnvel sjaldgæfar samsetn­ingar. Í safninu eru nú dæmi um hátt í 700 þúsund orð, en stór hluti þess fjölda eru orð sem aldrei eru notuð í nútímamáli og aðeins er til ein heimild um; mállýskubundin orð, óvenjulegar samsetn­ingar o.s.frv. Í Íslenskri orðabók eru orðin ekki nema kringum 100 þúsund og í Íslenskri nútímamálsorðabók um 54 þúsund. Auðvitað kann fólk ekki 700 þúsund orð, og ekki heldur 100 þúsund, enda duga okkur örfá þúsund til daglegra þarfa.

Þótt Ritmálssafnið hafi heimildir um nærri 700 þúsund orð segir það ekki alla söguna; í safninu eru aðeins orð sem heimildir eru um að hafi verið notuð eftir 1540, þegar fyrsta bókin var prentuð á íslensku – Nýja testa­menti Odds Gottskálkssonar. Fjölmörg orð til viðbótar koma fyrir í fornritum, en ekki annars staðar. Upplýsingar um orð sem koma fyrir í fornum textum er að finna í safni fornmálsorðabókarinnar í Kaupmannahöfn (Dictionary of Old Norse Prose) þar sem eru skráð hátt í 65 þúsund orð.

Fjöldi íslenskra orða hefur auðvitað verið í málinu allt frá fyrstu tíð, síðan landnámsmenn komu með móðurmál sitt frá Noregi. Sögu margra þeirra má rekja mun lengra aftur, jafnvel aftur í hið svokallaða indóevrópska frum­mál. En mikill fjöldi orða hefur bæst við á þeim 1150 árum sem síðan eru liðin, og þó allra mest nú á okkar tímum. Upplýsingar um aldur og uppruna margra íslenskra orða er að finna í Íslenskri orðsifjabók, sem er á Málið.is.

Viðbætur við orðaforðann eru af ýmsum toga. Fyrst og fremst má nefna innlenda nýsköpun: þau orð sem fyrir eru fæða af sér fleiri. Það gerist ýmist með því að eitt orð er myndað af tveimur eins og þegar orðunum snjór og hús er slegið saman í snjóhús, eða svonefndum forskeytum og viðskeytum er bætt við orð sem fyrir er, og út kemur orð skyldrar merkingar.

Dæmi um það er þegar viðskeytinu ‑ing(ur) er bætt við orðið menntaskóli, og um leið breytist ó í æ og út kemur orðið menntskælingur. Við höfum líka dæmi um að þessum tveimur aðferðum slái saman, eins og þegar orðið hýsi er myndað af hús, og orðið stór um leið sett þar fyrir framan; útkoman verður stórhýsi. Þau orð sem mynduð eru þannig af íslenskum stofni eru kölluð nýyrði.

Nýyrði bætast við á öllum öldum. Um þau eru fjölmörg dæmi þegar í fornmáli, bæði um orð sem hljóta að vera þar algerlega ný, eins og hlaupár, sumarauki, samviska; og eins hitt að gömlum orðum sé gefin ný merking. Það er talið hafa gerst með ýmis orð sem tengjast jarðeldi og jarðhita, eins og hver, laug og hraun; og einnig mörg sem tengjast átrúnaði, eins og jól og blóta.

Um daginn skrifaði ég dálítið um tilbrigði í máli og nefndi að framburður hefði að mestu sloppið undan tilhneigingum til samræmingar, þótt frá því séu vissulega undantekningar eins og „flámælið“ svokallaða. Ein ástæða fyrir harðri baráttu gegn því var örugglega sú að það olli samfalli sérhljóða sem gat komið fram í stafsetningu – fólk skrifaði „sekur“ fyrir sykur, „flögur“ fyrir flugur – og öfugt. Ástæðan var sú að fólk heyrði ekki og/eða gerði ekki mun á i og e annars vegar og u og ö hins vegar, og átti því erfitt með að gera mun í ritun.

Framburðarbreytingar og tilbrigði í framburði sem ekki koma fram í stafsetningu eða hafa áhrif á hana fá hins vegar miklu frekar að vera í friði og fólk áttar sig jafnvel ekki á þeim. Vissulega tekur fólk eftir því hvort m, n og l eru rödduð eða órödduð á undan p, t og k í orðum eins og hampur, vanta og mjólk, en bæði tilbrigðin eru fullkomlega viðurkennd og hafa engin áhrif á stafsetningu. Hins vegar taka miklu færri eftir nýlegri framburðarbreytingu á orðum eins og buxur, hugsa, loksins o.s.frv.

Þetta eru orð sem ýmist eru skrifuð með x, gs eða ks og voru áður borin fram með önghljóði á undan s – sama hljóðinu og er t.d. á undan t í orðinu hægt. En á undanförnum áratugum hefur framburður þessara orða verið að breytast og lokhljóð komið í stað önghljóðsins – sama hljóðið og í hugga. Ég er fæddur 1955 og alinn upp við önghljóðið, en mér hafði sýnst að skilin hefðu orðið kringum 1960 – fólk sem væri fætt fyrir þann tíma hefði yfirleitt önghljóðsframburðinn, en fólk fætt eftir það hefði lokhljóðsframburðinn.

Í lítilli könnun sem ég gerði á þessu á Facebook var staðfest að lokhljóðsframburðurinn er nánast óþekktur hjá fólki fæddu 1960 eða fyrr. 1/6 þeirra sem tóku þátt í könnuninni og eru fædd milli 1960 og 1970 er með lokhljóðsframburðinn, og rúmlega þriðjungur þeirra sem eru fædd milli 1970 og 1980. Aftur á móti eru 2/3 þeirra sem eru fædd eftir 1980 með lokhljóðsframburð. Þetta er svipað og ég bjóst við, nema ég hélt að umskiptin hefðu verið sneggri.

Þetta rímar við niðurstöður úr Rannsókn á íslensku nútímamáli (RÍN) sem Höskuldur Þráinsson og Kristján Árnason stóðu fyrir upp úr 1980 – þar var framburðurinn sjaldgæfur hjá fólki yfir tvítugt þótt hann kæmi vissulega fyrir, og var þeim mun sjaldgæfari sem fólk var eldra. Ómögulegt er að segja hvort farið hafi að örla á framburðinum allnokkru fyrir 1960, eða hvort sumt fólk fætt fyrir þann tíma hafi (ómeðvitað) tekið framburðinn upp á fullorðinsaldri þótt það hafi upphaflega haft önghljóðsframburð.

Þótt þarna sé um að ræða breytingu sem hefur breiðst mjög hratt út og tekur til fjölda orða virðist hún hafa gengið yfir athugasemdalítið og jafnvel án þess að eftir henni væri tekið, eins og áður er sagt. Eina undantekningin sem ég man eftir er í kverinu Gætum tungunnar frá 1984, en póstar úr því birtust einnig í dagblöðum um svipað leyti. Þar er lögð áhersla á að g-ið í hugsa sé „alls ekki eins og í hugga“. Það er þó ljóst að lokhljóðið er komið til að vera í þessu hljóðasambandi.

En e.t.v. er þó ekki allt sem sýnist. Það kom fram að sumum fannst eðlilegt að bera hugsa fram með önghljóði þótt þau bæru orð eins og loksins og buxur fram með lokhljóði. Manni gæti dottið í hug að þarna ætti mismunandi stafsetning hlut að máli, en ég held varla – mér finnst líklegra að hugrenningatengsl við hugur, sem er alltaf með önghljóði, skipti máli. Einnig komu fram í umræðunni dæmi um að lags, eignarfall af lag, og Kópavogs væru með önghljóði hjá þeim sem annars hefðu lokhljóðsframburð.

Þarna gæti skipt máli að önghljóð er í öðrum beygingarmyndum orðanna (lag og Kópavogur) en í orðum eins og loksins og buxur eru engin slík víxl. Það er þekkt að tilvist tiltekins hljóðs í einni beygingarmynd getur leitt til þess að hljóðið sé notað í annarri beygingarmynd orðsins þótt það sé í andstöðu við almennar reglur. Dæmi um það er framburðurinn evstur með rödduðu hljóði (v), í stað efstur með órödduðu (f). Í íslensku er yfirleitt aldrei borið fram raddað v á undan s, en því bregður oft fyrir í þessu orði fyrir áhrif frá efri þar sem alltaf er borið fram raddað v.

Ég hafði alltaf staðið í þeirri meiningu að sama gilti um öll orð sem höfðu áður önghljóð (eins og í hægt) á undan s. En það sem hér kom fram bendir til þess að málið sé flóknara. Sennilega var óheppilegt að nota sögnina hugsa sem dæmi, og e.t.v. hefði hlutfall lokhljóðsframburðarins orðið hærra ef ég hefði spurt um buxur eða loksins. Þetta þarf greinilega að kanna nánar.

Þótt staf­setning byggist vissu­lega á talmálinu fer því fjarri að hún endur­spegli fram­burð­inn nákvæmlega. Ein megin­ástæða þess er sú að rík tilhneig­ing er til þess að skrifa sama orð­stofn (eða sama orð­hluta) alltaf með sömu bókstöf­um, jafnvel þótt framburður­inn sé mismunandi. Þannig skrifum við k í nafn­hætti sagn­arinnar tak-a, og líka í við­tengingar­hætt­inum (þótt ég) tak-i, en framburðurinn er ekki sá sami. Í taka er sama hljóð og upphafshljóðið í galdur (eða kaldur, ef miðað er við harðmæli) en í taki er sama hljóð og upphafshljóðið í gjósa (eða kjósa, miðað við harðmæli).

Við skrifum líka p bæði í nafn­hætt­inum æp-a og þátíðinni æp-ti, þótt í fyrra dæminu sé borið fram b (eða p), en í því seinna alltaf f. Við skrifum g í nefni­fallinu dag-ur, þágu­fallinu deg-i og eignar­fallinu dag-s; samt berum við fram þrjú mismunandi hljóð í þessum myndum eins og þið getið gengið úr skugga um sjálf. Við skrifum f bæði í nefnifallinu hefill og þágufallinu hefli þótt við berum fram v í fyrri myndinni en b í þeirri seinni. Og við skrifum a bæði í nefnifallinu mag-i og aukaföll­unum mag-a, enda þótt við berum fram æ og j í fyrri myndinni en a og sama g-hljóð og í saga í þeirri seinni. Svo mætti lengi telja – dæmi af þessu tagi í málinu eru mýmörg.

Hvernig stendur á því að við breytum hljóðum í stofni eftir því hver endingin er? Í fljótu bragði er kannski eðlilegast að svara því til að þannig lærðum við málið. Börn læra það sem fyrir þeim er haft; mamma og pabbi nota eitt hljóð í taka en annað í taki, eitt hljóð í æpa en annað í æpti,  o.s.frv., og við öpum bara eftir þeim. En við nánari umhugsun kemur þó í ljós að svarið er ekki svona einfalt. Í fyrsta lagi er málið alltaf að breytast. Ef fólk segði aldrei annað en það sem það hefði heyrt aðra segja mætti búast við að málið héldist óbreytt um aldur og ævi. Því er þó ekki að heilsa; nýjungar eru alltaf að koma upp, og sýna að börn endurtaka ekki einfaldlega það sem fyrir þeim er haft.

Í öðru lagi er ljóst að við þurfum sjaldnast að læra beygingarmyndir nýrra orða hverja fyrir sig; við getum umsvifalaust búið til beygingarmyndir sem við höfum aldrei heyrt út frá einni eða tveimur myndum. Væntanlega hafið þið aldrei heyrt orðið *spaga, enda er það ekki til sem íslenskt orð svo að ég viti. En þótt g geti staðið fyrir ýmis mismunandi hljóð í íslensku er ég nokkurn veginn viss um að ef þið sæjuð þetta orð á prenti mynduð þið bera það fram þannig að það rímaði við saga – þið mynduð ekki nota hljóðið sem g stendur fyrir í orðum eins og galdur. Ef ykkur væri sagt að þetta væri sögn í nafnhætti yrðuð þið örugglega ekki í neinum vandræðum með að búa til fyrstu persónu fleirtölu (við) spögum, og breyta þar a í ö, né heldur aðra persónu fleirtölu (þið) spagið, og láta æ koma í stað a og j í stað g-hljóðsins.

Þarna er ljóst að okkur dugir ekki að endurtaka bara það sem annað fólk segir. Við hljótum líka að búa yfir einhverjum almennum reglum sem segja til um hvernig hljóð breytast eftir umhverfi sínu. Þetta eru ekki reglur sem við lærum í skóla eða af bókum; þetta eru reglur sem við tileinkum okkur óafvitandi um leið og við lærum málið, mynstur sem við greinum ómeðvitað í málinu sem við heyrum í kringum okkur, og beitum síðan ósjálfrátt og án umhugsunar. Hljóðavíxl á borð við þau sem hér hefur verið lýst má oft skýra þau með því að hljóð í beygingarendingunni (oftast upphafshljóð hennar) hafi áhrif á hljóð í stofninum (oftast lokahljóð hans); leitist við að gera það líkara sér.

Vegna þess að íslenska er tiltölulega mikið beyg­ingamál er mjög mikið um hljóðavíxl af þessu tagi í stofnum málsins; sami stofninn getur oft fengið margar mismunandi endingar, sem hefjast á ólíkum hljóðum og hafa því mismunandi áhrif á stofninn. Stóran hluta af þessum víxlum má skýra á þann hátt sem hér hefur verið gert; sem sé með því að upphafs­hljóð endingarinnar leitist við að laga lokahljóð stofnsins að sér. Við getum hugsað okkur þetta sem tilhneigingu til að létta talfærunum starfið; eftir því sem tvö samliggjandi hljóð eiga meira sameigin­legt þarf yfirleitt minna að hreyfa talfærin. Flest slík hljóðavíxl koma sennilega upp sem hljóðfræðilega eðlileg ferli; ferli sem hægt er að skýra út frá gerð og starfsemi talfæranna. Þau áhrif sem hljóð verða fyrir frá grannhljóðum sínum stefna í þessa átt.

Þótt talað mál sé grundvöllur mannlegs máls hefur fólk lengi kunnað aðferðir til að breyta því í ritmál. Algengasta aðferð­in, og sú sem við notum, er að láta bókstafi standa fyrir ákveðin hljóð. Við getum því í stórum dráttum skipt rituðu máli í einingar á sama hátt og töluðu máli, nema í ritmálinu heita einingarnar bókstafir en ekki hljóð. Oft eru gerðar athugasemdir við tilbrigði í framburði á forsendum stafsetningar – talað um að það eigi að „bera fram alla stafina“ eða eitthvað slíkt. Til að þessi samsvörun milli talaðs máls og ritaðs væri full­komin þyrfti hver bókstafur að svara til eins, og aðeins eins, hljóðs.

Það er þó auðvelt að ganga úr skugga um að svo er ekki. Einna skýrast kemur þetta í ljós í samanburði mis­munandi tungumála. Við vitum t.d. flest að þar sem skrifað er a í ensku er oft ekki borið fram sama hljóð og þar sem skrifað er a í íslensku, heldur iðulega eitthvað sem líkist ei. Sömuleiðis er e í ensku oft borið fram eins og þar væri skrifað í; og svo mætti lengi telja. Þetta sýnir okkur að samband bókstafa og hljóða er ólíkt eftir málum, og við þurfum að læra hvernig því er háttað í hverju nýju máli sem við lærum.

En reyndar er hér leitað langt yfir skammt. Hliðstæð dæmi eru mýmörg í íslensku, þótt við tökum sjaldnast eftir þeim vegna þess að þau eru okkur svo töm. Samt vita öll að þótt skrifað sé a í orðum eins og langur og ganga bera flest það fram eins og skrifað væri á; og þótt skrifað sé h í orðum eins og hvernig og hvenær ber meginhluti fólks það fram eins og skrifað væri k. Við getum líka skoðað fimm orð sem öll eru skrifuð með bókstafnum gː gata – geta – síga – sagt – bogi. Ef vel er að gáð kemur í ljós að þessi eini bókstafur stendur hér fyrir fimm mismunandi hljóð!

Sögnin geta er borin fram eins og þar væri skrifað gj; prófið bara að bera upphaf orðsins fram eins og þið væruð að fara að segja gata. Sögnina síga getið þið svo borið saman við orðið síga­retta. Þótt fyrri hluti þess orðs sé skrifaður eins og sögnin síga er framburðurinn ólíkur; í sígaretta er sama g-hljóðið og í gata, en í sögninni síga er greinilega annað hljóð. Í sagt bætist við enn eitt hljóð; reynið þið bara að setja eitthvert þeirra þriggja hljóða sem á undan eru komin þarna í staðinn og athugið hvort þið heyrið ekki mun. Að lokum er svo bogi, sem er borið fram eins og þar væri skrifað j en ekki g. Við þetta mætti svo bæta orðum eins og margt, sem alltaf er borið fram eins og það væri skrifað mart.

Við höfum því dæmi um að í íslensku séu tengsl milli bók­stafsins g og framburðar á a.m.k. sex mismunandi vegu; g getur svarað til fimm mismunandi hljóða og að auki til „ekki neins“, eins og í margt. Þessi margræðni veldur okkur samt yfirleitt engum vandræðum í íslensku, vegna þess að við kunnum málið og þekkjum reglur þess án þess að gera okkur grein fyrir því. Við „vitum“ að g svarar til annars hljóðs ef e er á eftir (eins og í geta) en ef a fer á eftir (eins og í gata). Við „vitum“ líka að g svarar til annars hljóðs (eða annarra hljóða) inni í orði en í upphafi orðs; og við „vitum“ að g er borið fram eins og j inni í orði ef i fer á eftir (eins og í bogi).

Ástæðan fyrir því að við getum notað ritað mál til að tákna talmál er sem sé ekki sú að milli eininga í talmáli (hljóðanna) og eininga í ritmáli (bókstafanna) sé alltaf fullkomin samsvörun, heldur sú að þegar við lærðum að lesa lærðum við hvernig tengslunum milli bókstafa og hljóða er háttað. Þótt sami bókstafur geti staðið fyrir mörg hljóð, og sama hljóðið geti verið táknað með mismunandi bókstöfum, er sambandið ekki tilviljanakennt – um það gilda reglur sem taka mið af stöðu í orði og bókstöfum og hljóðum í umhverfinu.

Það er bara í örfáum tilvikum sem stafsetningin sýnir ekki framburð svo að ótvírætt sé. Helst er það í orðum með tvíritað l, eins og villa, sem bæði getur þýtt ‘mistök, eitthvað sem gert er rangt’ og líka ‘stórt og íburðarmikið hús’. Fyrra orðið er borið fram eins og skrifað væri dl, en í því seinna er borið fram langt l. Í sumum orðum með tvíritað n getur framburður líka verið mismunandi eftir merkingu. Orðið brúnni er borið fram með dn ef það er beygingarmynd af lýsingarorðinu brúnn, en með löngu n ef það er mynd af nafnorðinu brú. Eins geta skil orðhluta í samsetningum haft áhrif á framburð og ekki auðvelt að setja reglur um það.