Árið 1813, fyrir rúmum 200 árum, skrifaði danski málfræðingurinn Rasmus Christian Rask vini sínum Bjarna Thorsteinssyni amtmanni bréf sem oft er vitnað til. Þar segir:
Áhrif aukinnar enskunotkunar í íslensku málumhverfi gætu verið margvísleg og varðað bæði form málsins, þ.e. hljóðkerfi, beygingar, setningagerð, merkingu og orðaforða, og umdæmi þess, þ.e.
Þótt staða íslenskunnar virðist góð á yfirborðinu er hún brothætt – það þarf e.t.v. ekki mikið til að fari að molna úr undirstöðunum, og utanaðkomandi
Á degi íslenskrar tungu skulum við gleðjast yfir því að íslenskan stendur á margan hátt vel þrátt fyrir að ýmsar ytri aðstæður séu henni óhagstæðar
Flest algengustu lýsingarorð málsins hafa tiltölulega víða merkingu – eru notuð til að lýsa margs konar hlutum og fyrirbærum, og nákvæm merking þeirra fer eftir
Fjöldi íslenskra sagna tekur með sér nafnháttarsamband, en með því er átt við „sögn í nafnhætti og þá setningarliði sem tengjast henni náið, svo sem
Áhersluforliðir lýsingarorða eru fjölmargir og uppruni þeirra mismunandi. Í flestum tilvikum er um að ræða upphaflegar líkingar, eins og í eldrauður 'rauður eins og eldur',
Langflest íslensk karlkynsnafnorð enda í nefnifalli fleirtölu annaðhvort á -ar (hestur – hestar, hani – hanar) eða -ir (vinur – vinir, Dani – Danir). Nokkur
Beyging kvenmannsnafna, annarra en þeirra sem hafa veika beygingu og enda á -a, er með þrennu móti. Öll eru þau annaðhvort endingarlaus eða enda á